Het feit dat accordeonist David Venitucci een echt prijsbeest was op accordeonconcours vertaalt zich op 'Cascade' niet in een solorit vingervlugge virtuositeit. Deze handigheid wordt nu en dan gedemonstreerd, maar het is de gelaagdheid van het geluid dat hier de prominente plaats krijgt. Naast de melodie levert Venitucci namelijk tegelijkertijd ook een baspartij en begeleidende akkoorden of een melodische tegenstem. Deze complexiteit en de bij momenten modernere samenklanken staat de muziek nooit toe om het café-chantant straatje in te slaan. Dat Venitucci een aanzienlijke jazzachtergrond heeft mag dan weer blijken uit de vaak terugkerende thema-improvisatie-thema structuur die hij hanteert en waarbij zijn improvisatorische behendigheid goed uitkomt: niet geniaal, noch aanmodderend, maar oerdegelijk.
De nummers zijn vaak gebaseerd op ronddraaiende of doorlopende basostinaten of op hamerende akkoorden. Wanneer dit laatste gebeurt met stevige en onregelmatige accenten krijgt de muziek iets flamenco-achtigs, zoals in 'Chorro' van Daniel Goyone of 'La Tendresse' van Hubert Giraud. 'Ballade pour Marie' benadert de accordeonist dan weer als een jazzballad: vanuit de melodie glijden de akkoorden romantisch het nummer in. Een zelfde gevoeligheid is te horen in 'Clownesque' waarin eens niet het komische, maar wel het tragische (maar niet tranerige) element van de clown geschetst wordt. De vrije improvisaties zijn het modernst van klankbeeld. 'Au Fil de l'Eau' begint zo met een piepend Big Ben motiefje, dat daarna overgaat in een wals: aanvankelijk atonaal en polyfoon, maar later klassieker. 'A l'Aube de Crépuscule' heeft dan weer vreemd gezoem en lichtjes dissonante, bijna impressionistische blokakkoorden als materiaal. Het door Venitucci zelf gecomponeerde titelnummer heeft de grootste contrasten en is zo de mooiste samenvatting van de hele cd: een mengeling van een denderend ostinaat, vergezeld door een zevende melodie die uitgeeft op virtuoze, volksdansachtige ritmes. Dit alles wordt versneden met onbestemde akkoorden, mondt uit in een zwaar pompende begeleiding en uiteindelijk in een opvallend effecten: één noot wordt snel herhaald, waardoor de muziek mechanisch lijkt te haperen. De terugkeer van het ostinaat en de melodie maken de cirkel rond.
'Cascade' is geen muzikale aardverschuiving, maar laat zien dat accordeonmuziek om te ontsnappen aan het onterecht plat populaire etiket niet moet doorslaan naar blinde virtuositeit. Vakmanschap kan de klus al klaren.
Meer over David Venitucci
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
