Zondag 16 mei 2010 zal voor menig metal en hardrock fan voor eeuwig een zwarte bladzijde in de geschiedenisboeken blijven. In de vroege ochtend overleed toen Ronnie James Dio, de belichaming en het gezicht van de klassieke heavy metal. In de verzamelde pers werd hier eigenlijk niet bijster veel aandacht aan besteed, en dat zal ook zijn neef niet zijn ontgaan. David 'Rock' Feinstein draagt zijn nieuwe album dan ook op aan zijn familielid en vriend. Om de erfenis van de overledene extra in de verf te zetten leverde hij een plaat af met negen oerklassieke rocknummers.
Dat de heer Feinstein een stukje gitaar kan spelen mag duidelijk zijn van bij de eerste noot. De plaat wordt verschroeiend ingezet met 'Smoke On The Horizon', opgebouwd rond een stevige gitaarriff die aan dertig verschillende nummers doet denken maar toch uniek is. Die herkenbaarheid komt geregeld terug, alsof alle melodieën al eens zijn gespeeld. Ook 'Evil In Me' kan zo van een Rainbow-album geplukt zijn en kenmerkt zich door een glad gitaargeluid en haarfijne solo's. Op het toepasselijke 'Metal Will Never Die' zingt de overleden grootmeester zelf mee, het is één van de laatste nummers die Dio opnam voor hij overleed. Helaas is het ook het minste nummer op de cd en de vele clichés die zich opstapelen plaatsen het eerbetoon wat in de schaduw. Het zorgt ook voor een tweede contrast van zodra het volgende nummer begint: de zang is erg sterk weg gefilterd ten voordele van de zwaar afgestelde gitaren. Hierdoor komt de nadruk volledig op het instrumentale te liggen, terwijl de zang bij de klassieke rock en metal net zo belangrijk is.
Met 'Rocks Boogie' wordt dit enigszins goedgemaakt. Tijdens de swingende ZZ-top achtige rocker gaat Feinstein pittiger te keer, zowel instrumentaal als vocaal. Ook 'Run For Your Life' is een uitstekend stukje heavy metal waarbij de gitaar het heft weer helemaal in handen neemt. David Rock Feinstein heeft zijn naam zeker niet gestolen, maar over negen nummers gezien valt 'Bitten By The Beast' te licht uit. Tussen enkele geweldige rocktracks zit te veel opvulling, wat het contrast met de betere stukken enkel groter maakt. Voor een veteraan als deze mag de kritische lat hoger worden gelegd.
