David Philips is een Britse zanger-liedjesschrijver die het wisselvallige klimaat van zijn heimat omruilde voor de warme en zonnige Middellandse Zeekust van Barcelona. De emigratiekosten waren van die aard dat hij slechts een gitaar en een mondharmonica met zich meenam, evenals de kleren die hij om het lijf had. Eenmaal in de grootstad aangekomen, betrok hij er een dakappartement. Op die locatie nam de goede man – want dat is hij ongetwijfeld – zijn tweede langspeler op, die hij dan ook toepasselijk met ‘The Rooftop Recordings’ betitelde en waarmee hij zich nestelde in het pelotonnetje van artiesten die blues, jazz en soul mengen met véél pop.
Nu even een klein sprongetje terug, richting de gitaar en de mondharmonica die David Philips uit zijn geboorteland meenam richting het zuiden. Dit klinkt ongeloofwaardig, maar tijdens de verschillende luisterbeurten kan men moeilijk iets anders geloven. Zijn tweede album ‘The Rooftop Recordings’ lijkt in een lege ruimte opgenomen. Er is niets anders te horen dan ’s mans stem, (veelal) een akoestische gitaar en een zeldzame mondharmonica, waardoor het geheel nogal kaal klinkt, zodat een gevoel van eenzaamheid stilletjes de rug bekruipt. Op zich hoeft dit helemaal geen nadeel te zijn voor een album. Alleen al de gedachte aan Garreth Liddiard – die onlangs kwam aandraven met zijn mooie solodebuut ‘Strange Tourist’ – of Nick Drake – die gedurende de jaren zestig enkele kale parels op de wereld losliet – is hartverwarmend. De kaalheid van David Philips is echter minder intrigerend. Hiervoor kan met een beschuldigende vinger gewezen worden naar de productie, die door de goede ziel zelf glashelder uitgevoerd werd, maar daardoor wel ijzig koud overkomt.
Nochtans deed David Philips zijn uiterste best om zich door middel van zelfgeschreven materiaal als volbloed troubadour te lanceren. Met nummers als het bluesy ‘What Am I’ en het in tranen gehulde ‘When I’m Drunk’ bewijst hij zeker over een bekwame compositorische hand te beschikken, evenals een onbetwistbaar muzikaal gevoel, terwijl hij zich met ‘Help To Forget’ in het kielzog van Eddie Vedder weet te nestelen. Verder mag ook voor de instrumentale afsluiter ‘Kind Stranger’ een opgestoken duim gereserveerd worden, want dat is zowat het enige moment op ‘The Rooftop Recordings’ waar een verwarmend zonnestraaltje waargenomen kan worden.
