Muzikale ontmoetingen kunnen alle kanten opgaan. Deze tussen de traditionele Afrikaanse percussie en vocalen van Guy Konket, Klod Kiavué en François Ladrezau enerzijds en de jazz van David Murray anderzijds levert hier geen nieuwe inzichten op. Het resultaat blijft het ene plus het andere. Wat niet wegneemt dat de som best wel fraai kan klinken. Door het ontbreken van een piano krijgen de Afrikaanse elementen alle kansen om het geluid te bepalen. De repetitieve, door een vraag- en antwoordstructuur gekenmerkte gezangen zijn, op enkele flarden Frans na, onverstaanbaar. De twee Gwo-Ka drums spelen vrij van zware accenten en klinken hierdoor veeleer als een constant vloeiend tapijt dan als de klassieke percussieve geluidsmuur. Een geluid dat een dankbare basis vormt waarop de jazzmusici kunnen soleren. Op de eerste plaats is dit uiteraard de saxofoonmastodont David Murray zelf. Wat hij verliest aan pure kracht weet hij meestal goed te compenseren door melodische lenigheid. Met name wanneer hij aangemoedigd wordt door de percussionisten blijkt dat zijn snelheid en gevoel voor opbouw nog steeds intact zijn. Zekere in de hoogte toont zich hij zich een ware meester: de grens tussen traditioneel spelen en overblazen werkt hij perfect weg waardoor het hoog piepende perfect geïntegreerd wordt in het traditionelere saxofoongeluid. Wanneer hij overschakelt naar de basklarinet komt zijn souplesse nog beter uit, wat 'Onomatopée' tot een muzikaal hoogtepunt maakt. Met ultrakort afgeknepen klanken mengt hij zich mooi in de hikachtige zangpartijen die een combinatie zijn van snel ademhalen en zingen. Naast Murray weet bassist Santi Debriano zich meermaals in de kijker te spelen: trefzeker en met een heel fijn afgemeten en swingende articulatie crosst hij het hele instrument af. De manier waarop hij in 'On Jou Maten' de glissandi van Konket overneemt toont dan weer dat hij ook teamspeler is. Het propere, soms wat dunne trompetgeluid en de drumpartijen komen wat minder uit de verf. Vooral Pheroan Aklaffs cimbaal- en hihatgeluiden klinken vaak overbodig en lopen zo wat verloren. Alleen in het funky 'La Pli La' kan hij echt voet aan de grond krijgen.
Meer over David Murray & The Gwo-Ka Masters
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
