Jazz, vrije improvisatie, Morton Feldman en Béla Bartók: ter promotie van dit project rond de Zwitserse drummer en componist David Meier wordt met stijlen en invloeden gegoocheld. Het muzikale speelterrein van het kwintet Hunter-Gatherer is er naar eigen zeggen eentje van tegenstellingen en extremen, wat op basis van deze debuutplaat alvast niet kan worden ontkend.
De in 1985 geboren Meier verzamelt in zijn band een hoop jonge wolven uit de Zwitserse jazz- en improvisatiescene: Silvan Jeger (bas), Marc Méan (piano en Fender Rhodes), Manuel Troller (gitaar) en Tobias Meier (altsax en klarinet). Deze heren kunnen vooralsnog weinig adelbrieven voorleggen maar onder de hoede van de 28-jarige bandleider imponeren ze als een krachtig en gedisciplineerd geheel. Opgemerkte ensemblepassages in ‘Bartstock’ en ‘WELP’, waar de groep de ritmische hindernissen met veel sier weet te nemen, vormen daarvan een duidelijk bewijs.
Met muzikale studies in Scandinavische grootsteden als Helsinki, Trondheim, Århus en Stockholm en een opleiding onder de hoede van onder meer Pierre Favre, heeft Meier heel wat muzikale bagage vergaard en daar wordt op deze plaat rijkelijk uit geput. De groep fietst in zeven tracks talloze richtingen uit, al blijft een avant-gardistische jazzsfeer domineren. Er zijn ook momenten van totale vrijheid, die worden afgewisseld met drones, geluidsexploraties, doorgecomponeerde ensemblestukken en interacties op microniveau. Ideeën en leuke vondsten zijn er legio. Zo worden in ‘WELP’ bepaalde aanduidingen van het ritme weggelaten, waardoor de groep schijnbaar voortdurend van tempo verandert. Dat er soms wat te lang wordt stilgestaan bij zo’n leuk ideetje is een domper, zij het een kleine.
De gezamenlijk prestaties leggen meer gewicht in de schaal dan de solistische bijdragen. Troller mag zich in ‘Salmiak’ weliswaar Marc Ribot-gewijs uitleven terwijl Marc Méan en Tobias Meier hun momenten krijgen in ‘Bartstock’, maar er wordt pas echt vaart gemaakt wanneer de groep samen aan de kar trekt. Dat komt zowel tot uiting in gecomponeerde delen als in de groepsimprovisaties van ‘31’ en ‘Memento Mori’, waar het kwintet alle remmen losgooit.
Meiers composities zitten structureel goed in elkaar. De thema’s, die begin en einde van verschillende tracks afbakenen, doen wel eens denken aan de cerebrale constructies van Anthony Braxton, maar dan in een light versie. Het kwintet houdt in zulke gevallen namelijk een drive aan de gang waardoor de muziek in een ritmische context altijd aanstekelijk blijft lopen.
Voor een jong ensemble als dit Hunter-Gatherer, wordt er op een zeer degelijk niveau gemusiceerd. Nog niet alle valkuilen worden vermeden (de muziek neigt soms naar een technische demonstratie) maar de momenten van verveling gaan nooit overheersen. Dat maakt van deze plaat een fijn debuut voor dit kwintet zonder meer.
