David Linx is al sedert midden jaren '80 een van de belangrijkste Belgische jazzvocalisten. Zijn album 'Changing Faces', opgenomen in 2007 met het Brussels Jazz Orchestra (of kortweg BJO), zette hem terug volledig op de kaart en zijn contract bij Naïve geeft hem nu de kans om met enkele bekendere namen samen te werken. Diederik Wissels is al meerdere jaren Linx' muzikale partner, terwijl de samenwerking met zangeres Maria Joao en pianist en celesta-speler Mario Laginha nog niet zo'n sterke banden gesmeed heeft. Onlangs kwam de zanger overigens in de pers omdat hij zijn project rond poëzie van James Baldwin opnieuw zou oprakelen, maar 'Follow the Songlines' staat daar volledig los van. Met zijn nogal filmische arrangementen voor symfonisch orkest blijft het album immers hangen in de stereotiepen en zodoende blijft het een plaatje dat het vooral van zijn superieure sfeer moet hebben.
Linx klinkt doorheen het ganse project eerder hees, maar de expressieve Maria Joao contrasteert heel mooi met Linx' zachtheid. Ze laat zich af en toe gaan in stevige erupties waarin ze heerlijk aan het scatten gaat, hoewel ze te vaak vervalt in melige truucjes. Na een tijdje gaat haar stem zelfs ietwat op de zenuwen werken. Linx is eenzijdiger, maar blijft erg poëtisch en legt diepe stemroerselen neer die telkens de kern van het nummer heel goed raken. Ook het pianistieke duo Mario Laginha en Diederik Wissels levert goed werk, met hier en daar een ronkende jazzsolo, hoewel ze tussen het orkestrale geluid iets te weinig speelruimte krijgen. Het grootste probleem zijn overigens de passages voor symfonisch orkest, die erg breed uitgesmeerd zijn en dikwijls over de schreef gaan wat sentiment betreft. Het kleffe 'Parrots and Lions' smaakt bijvoorbeeld zodanig naar slagroom dat de luisteraar er na bijna 10 minuten misselijk van wordt.
Voor elk dergelijk nummer bevat 'Follow the Songlines' echter een aangename, swingende tegenhanger die niet nodeloos complex of virtuoos wil zijn. Zolang het plezier centraal staat, is deze plaat een fantastische, zomerse ervaring die zeer gemakkelijk wegluistert. Zeker geen cruciaal album, maar wel geestig genoeg om een paar keer per jaar te draaien en gewoon vrolijk te worden.
