Heeft label Naïve David Linx' laatste plaat doelbewust gemikt rond de Valentijnsperiode? Allicht niet. De Belgische jazzvocalist, die zichzelf een spiritueel geesteskind noemt van wijlen schrijver James Baldwin, neemt zichzelf waarschijnlijk te serieus om een album te maken louter voor verliefde zielen. Nochtans is 'Rock My Boat', de opvolger van het al te feestelijke 'Follow the Songlines', zodanig zoet dat de doorsnee jazzliefhebber er niet veel mee zal kunnen. Al vaker bleek het zo dat muzikanten die (al dan niet tijdelijk) zonder inspiratie zaten hun toevlucht zochten bij blues en funk: twee genres die, mits de medemuzikanten beschikken over een goede techniek, altijd wel goed in het oor en in de markt liggen. Door het Hammond-orgel van Rhoda Scott voor deze plaat te engageren, omarmt Linx een no nonsense, funky geluid waar de resem gastmusici vlot mee omspringen, maar waar de luisteraar ook gewoon dwars doorheen kijkt.
De zanger componeerde een heel aantal nieuwe nummers en nodigde blazers, een gitarist en collega-zangers uit. De vraag is waarom, want de gitaar van Nguyên Lê voegt louter een bijna gratuit, rock-achtig geluid toe, en de kwijlende stem van bijvoorbeeld Lenine vormt al evenmin een meerwaarde. Bovendien is Linx niet over de hele lijn perfect, vooral als hij majestueus wil uitpakken en met zijn lichte stem bijna door de mand valt. Gesuikerde ballades als 'Letter To My Son' en 'A Quiet Place' zijn overdreven pathetisch en de nummers die er wel mee door kunnen, zitten ofwel al te simplistisch in elkaar ('Childhood'), of ze moeten het hebben van de inspiratie van de gastmusici, die overigens niet altijd goed uit de voeten kunnen met de vaak weinig spannende composities die Linx ter gelegenheid van deze plaat schreef.
Het tweede deel van 'Rock My Boat' is iets beter verteerbaar, maar de voorspelbare Hammond blijft een euvel waar het album nooit helemaal voorbij komt. Ook het geflirt met andere stijlen (zoals rapmuziek in 'Yesternow') is niet altijd geslaagd. In plaats van zich meer en meer te oriënteren op simpele jazzy projecten, mag Linx misschien weer beginnen nadenken over wat hij nog kan toevoegen aan de jazzgeschiedenis. Hoewel iemand als José James dat met wisselend succes doet, zijn diens pogingen in ieder geval interessanter dan wat hier gepresenteerd wordt.
