Weinig verhalen behandelen zo mooi en confronterend de thematiek van de onmogelijke liefde als dat van Tristan en Isolde. Muziekliefhebbers associëren het doorgaans met de gelijknamige opera van Richard Wagner, maar het gegeven gaat al eeuwen mee en net dat fascineerde David Lang en inspireerde hem tot het componeren van ‘Love Fail’.
Het tekstmateriaal bestaat uit fragmenten uit verschillende Tristan en Isolde-verhalen of vertellingen die er bij aansluiten. Deze aanpak heeft tot gevolg dat Lang niet zozeer het hele relaas brengt, maar inzoomt op fragmenten, echter zonder dat de grote lijnen verloren gaan. Van de eerste coup de foudre tot de twijfel en het afscheid nemen, alle essentiële passages uit het verhaal komen aan bod.
Dat voor de opnames van de hoofdzakelijk vocale muziek gekozen werd voor het dameskwartet Anonymous 4, is waarschijnlijk geen toeval. Vooral bekend van hun interpretaties van oude muziek, lijken ze inderdaad de uitvoerders bij uitstek voor Langs partituur. Die is namelijk meer dan zomaar schatplichtig aan middeleeuwse muziek (het gregoriaans aandoende ‘Dureth’) en aan die van hedendaagse componisten die zich door het verleden laten inspireren. Vooral de geest van de vorig jaar overleden John Tavener waart nadrukkelijk rond in de muziek. De herhaalde melodieën en de systematische uitwerking ervan, maken de stempel van de Brit wel erg duidelijk.
Lang legt bij dit alles wel een grote aandacht voor details aan de dag. Een stem die wat vertraagt ten opzichte van de anderen, het wisselen van rollen tussen verschillende zangeressen of een gedegen contrapuntische uitwerking verraden een duidelijke muzikale ambitie. In ‘Right and Wrong’ lijkt wel een omgekeerde echo te spelen, wanneer uit één klank van de ene zangeres de melodie van de andere ontstaat, terwijl in ‘Forbidden Subjects’ één stem kan verder surfen op een kleine harmonische golf van de anderen om zo de begonnen zin af te maken. Op deze momenten neigt de muziek ook sterk naar het mystieke werk van Hildegard von Bingen met een soms betoverende schoonheid tot gevolg.
Op andere momenten wordt dan weer verwezen naar de cantus firmus techniek waarbij een stem in lange noten de basis legt voor de andere, meer beweeglijke stemmen. Het opmerkelijkst klinkt ‘Head, Heart’: hier geen ritmische opdeling, maar statige akkoorden die in trage beweging opklimmen, als de imposante koormuziek van Jules Van Nuffel, maar dan in zakformaat.
Het mooie aan ‘Love Fail’ is dat alle muzikale spitsvondigheden nooit het meditatieve karakter van de muziek verstoren. Het jammere is dat daarmee de muziek ook wat in hetzelfde vaarwater blijft hangen. Bij momenten klinkt het werk iets te veel als een (weliswaar geslaagde) genrestudie. Bovendien worden in de naakte en directe setting (de zangeressen zijn ook sporadisch te horen op bescheiden percussie) de verkeerde klemtonen in de tekst snel duidelijk. Die zijn extra storend in deze muziek die net de vrijheid zou kunnen hebben om de prosodie te respecteren. Al zal dat de pret voor de liefhebbers van dit soort vocale muziek niet echt bederven.
