De Engelse koning Edward III zei ooit dat om een goede boogschutter te trainen, men moest beginnen met zijn grootvader. Een citaat dat graag door David Childs wordt aangewend, want inderdaad, vader Robert en oom Nick werden inderdaad opgeleid door (wijlen) hun vader, de minste bekende John Childs, en het heeft er, zelfs ongeacht de huidige mediamogelijkheden, alle schijn van dat David de beroemdste zal worden. Het titelnummer bewijst dat meteen: Howard Snell arrangeerde dit werk van Paganini voor de Childs Brothers (Robert en Nick dus), maar David speelt het aalvlugge, amper twee minuten lange werk op zijn eentje. Die virtuositeit wordt bovendien gecombineerd met vermoedelijk circulaire ademhaling. Ook ‘Jeannie With The Light Brown Hair’, een mooie melodie die perfect klinkt met de zachte euphoniumtonen, heeft een familiale link. Robert speelde dit stukje vaak toen hij actief was bij de Grimethorpe Colliery Band. Arrangeur Elgar Howarth legde hier de cornetten het zwijgen op, zodat alle aandacht naar de solo ging.
Centraal op deze cd staat het nieuwe ‘Euphonium Concerto’ van Karl Jenkins, van wie er nog drie andere composities de cd haalden. Jenkins schreef dit opvallend dansbare in opdracht en de vier delen (in plaats van de gebruikelijke drie) kunnen op zichzelf bestaan. Na de funfactor van het eerste deel, ‘The Juggler’, volgt het melodische en rustige ‘Romanza’. ‘It Takes Two’ is een heerlijke habanera-achtige tango waarin de solist op het einde uithaalt met sobere maar bijzonder goed geplaatste multiphonics. ‘A Troika? Tidy!’, het kortste deel, is eigenlijk een driedelige compositie op zichzelf. Formidabel technische maar luistervriendelijke hoogstandjes maken van dit slotdeel een schitterende apotheose. Het rustige tussendeel met een heerlijke cadens loopt langzaam weer over in verbazende snel verrassend eindigend slot. Door de jingle bells krijgt de luisteraar bovendien het idee in het vrolijkste kerstlied ooit te zijn beland.
Ook van Jenkins zijn, zijn ‘Lament’ (uit ‘Stabat Mater’) en ‘Benedictus’ (uit ‘The Armed Men’, vijf jaar terug al verschenen op ‘Echoes Of The East’ maar nu in een nieuwe versie): allebei melancholische en meeslepende werken waarin de lyrische kwaliteiten van de solist schitterend tot hun recht komen. In tegenstelling tot wat de titel ‘Hymn’ doet vermoeden, drijft het vierde werk van Jenkins op deze plaat meer op berusting dan de twee voorgaande. Simone Mantia’s beroemde ‘Auld Lang Syne’ klinkt eerder levendig dan droefgeestig, vooral door de frisse soli van David Childs. Het ingetogen ‘Oration’ brengt hij met de ramp in Wales uit 1966 in gedachten waarbij 112 kinderen en 32 volwassenen het leven lieten. Met ‘The Hot Canary’ wordt echter feestelijk afgesloten. Hoewel ooit geschreven voor viool, kreeg het later onder meer door trompettist Maynard Ferguson en diens orkestleider Stan Kenton een bigbandkleedje aangemeten waardoor het een hit werd.
‘Moto Perpetuo’ is geen themaplaat zoals de voorgangers ‘Celtic Charm’, ‘Welsh Connection’ en ‘Peace’ en dat is het enige punt van kritiek. David Childs blijft nieuwe horizons verkennen, al is de jongste van Nick Ost misschien nog iets gedurfder qua repertoire. Hoe dan ook, binnen een budget van tien cd’s op jaarbasis mag David Childs niet in de collectie ontbreken
