David Byrnes nieuwe cd 'Lead Us Not Into Temptation' bevat de soundtrack voor de film 'Young Adam' van David MacKenzie. Soundtracks durven wel eens louter als achtergrondmuziek bestempeld worden, maar deze cd is meer waard dan dat. Byrne combineert heel uiteenlopende stijlen, van sound-scapes tot kamermuziek, van lounge tot swingende jazz, van strikt repetitief tot subtiel chaotisch en alles wat daartussen ligt. Ondanks de vele stijlen is de cd een hecht geheel dat heel intiem en poëtisch is.
De rode draad door de cd is een ragfijne strijkersklank die hij ook reeds in zijn vroegere cds regelmatig gebruikte (bv. 'Look into the Eyeball'). Dit schept een bijzondere, fragiele sfeer. Slechts in enkele nummers benut Byrne dit geluidsingrediënt niet. Eén daarvan is 'Haitian Fight Song', een cover van het bekende nummer van de jazz-bassist Charles Mingus. Samen met 'Seaside Smokes' is dit één van de weinige jazzy momenten van de cd. Het is ook één van de weinige keren dat de muziek een beetje opgewekt is. De globale stemming is eerder rustig en overpeinzend, maar zonder depressief te worden. Slechts in twee nummers is er iets van vocale inbreng door David Byrne. In 'Speechless' gebruikt Byrne zijn stemgeluid op een zeer instrumentale manier, bijna zoals een cello. Het laatste nummer, 'The Great Western Road', is dan weer een nummer met een normale stempartij en roept de sfeer op van een een rustige pop-ballad.
Ook melancholie is in grote hoeveelheden aanwezig. In 'The Lodger' zorgen de rhodes en een zweverige cello-solo voor een kort wegdroommoment. De cd blijft echter wel filmmuziek en dit is te merken in nummers als 'Inexorable' en 'Canal Life', waarbij het gebruik van golvende ritmes en dramatische strijkers steevast aan de muziek van Britse detectiveseries doet denken, zij het dan in een net iets verfijndere vorm. Melodietjes die in het oor blijven hangen zitten er niet echt tussen (op het thema van 'Haitian Fight Song' na misschien) en op het einde van de cd blijft vooral een gevoel van ijlheid en onzekerheid over. David Byrne is er met deze soundtrack in geslaagd een eenheidsgevoel te creëren dat over alle nummers heen loopt, terwijl die toch verschillend blijven. Misschien niet het spetterende commerciële vuurwerk, maar wel heerlijk intiem en veel te veel waard om enkel als achtergrond bij een film te dienen.
Meer over David Byrne
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
