David-Ivar Herman Düne is gitarist en zanger bij de Zweedse antifolkband Herman Düne. Na zijn soloalbum 'Ya Ya' uit 2004 brengt hij ons een nieuwe soloplaat bestaande uit acht tracks waar hij vergezeld wordt door zijn zusje Lisa Li-Lund. Een leuk extraatje bij deze plaat is een minicomic bijgevoegd van David Cohn (Herman Dünes tekenaarsnaam) die het absurde verhaal van de plaat illustreert. In Nova Scotia bevindt zich een grote kubus die door een vortex bevangen wordt en kleine gouden kubusjes krijgt. Dit wonder in het verlaten Noorden wordt aangeschouwd door "de eenzaamste" die een gouden kubusjes ontvoert. Het absurde verhaal, en bijgevolg ook de teksten van Herman Düne, stelt de menselijke appreciatie van een wonderlijke gebeurtenis (de geboorte van gouden kubusjes) in vraag. Hij kaart daarbij de kapitalistische drang tot uitbuiting aan. Dit klinkt zwaarmoedig, maar David-Ivar Herman Düne doet dit op een zeer ludieke manier. Muzikaal is zijn grote voorbeeld ongetwijfeld Jonathan Richman: een grillige, dwingende stem vol ironie wordt aangevuld met lieve achtergrondstemmetjes. Olijke ukelele en tingelende, minimalistische gitaartjes begeleiden de overslaande stemmen die de tekst er soms moeten uitpersen om ritmisch nog op tijd te komen voor de volgende zin. De ogenschijnlijke simpliciteit van de nummers is verraderlijk, want onder de oppervlakte blijkt David-Ivar Herman Düne veel aandacht te hebben gehad voor details.
'Novascotia' begint met een kale drum die zich heel het nummer doorzet met hetzelfde ritme. Dit ritme wordt overgenomen door de piano die de basdrum omzet in een basnoot en de hihat in een hogere noot. Eenvoud is koning. De kracht zit in de zang: broerlief zet een gebalde, emotionele zin neer waar zuslief engelachtig op antwoordt. In 'Loneliest Man' vrolijkt Herman Düne de boel op met een fluitpartij die even toonvast is als zijn stem. Een naïeve eerlijkheid bezingt de lotgevallen van de eenzaamste mens die bewust de kapitalistische wereld (voorlopig) afweert. Vrolijke, matige countrygitaartjes worden opgevrolijkt met een riedeltje van de ukelele. 'Mud Cubes will Melt Anyway' is geschreven door Lisa Li-Lund die dan ook de hoofdstem voor haar rekening neemt. De vocalen krijgen de absolute voorrang, enkel ondersteund door een vleugelpiano die ver naar achter gemixt enkele akkoorden staccato blijft aanslaan. In het linkerkanaal komt daar op het einde nog een korgsynthesizer bij. Lisa Li-Lund heeft evenals haar broer een bijzondere manier van articuleren. Ze zingt met een hese, heldere stem en legt haar accenten soms op ongewone plaatsen.
De charme van 'Nova Scotia runs for Gold' zit in de eenvoud en de subtiliteit van de plaat. Humor straalt af van de tekst en de uitvoering ervan. Een plaat met een hoge DIY-aanpak.
Meer over David-Ivar Herman Düne
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
