Voor het grote publiek zal Dave Stewart altijd de rechterhand van Annie Lennox blijven in het Britse hitwonderduo uit de jaren ’80, Eurythmics. Toch heeft de man inmiddels een waanzinnige cv opgebouwd als producer en initiatiefnemer van bijzondere campagnes met ondermeer Bono, Paul McCartney en Nelson Mandela en heeft hij twee jaar geleden het gelegenheidsproject SuperHeavy opgericht met ondermeer Joss Stone, Mick Jagger en Damian Marley (zoon van) in de gelederen. Ondanks die riante activiteiten die nooit echt de aandacht kregen die ze verdienden, is Stewart slechts toegekomen aan één echte debuutplaat, ‘Greetings from the Gutter’, en die is inmiddels ook alweer zestien lentes oud! Maat met ‘The Blackbird Diaries’ lijkt daar eindelijk verandering in te komen en zet de net zestig jaar geworden artiest zijn liefde voor countrymuziek centraal.
Er zit aardig wat Neil Young en Bob Dylan spirit in dit album. Dat laatste mag overigens letterlijk genomen worden, want Dylan zou effectief zijn medewerking verleend hebben bij totstandkoming van deze gedeeltelijk autobiografische plaat. In elk geval presenteert ‘The Blackbird Diaries’ een mooi geheel van dertien songs met een grote instrumentale rijkdom, maar waarin typische country instrumenten als lapsteel, harmonica of Hammond zeker niet ontbreken.
De countryboy is echter goedgemutst en durft nergens te slepen of te klagen, zoals bij deze muziek al eens gebeurt. Zelfs een tragere pianoballade als ‘All Messed Up’ klinkt enigszins positief, niet in het minst doordat Martina McBride een helder vocaal duet vormt met Stewart en het geheel daardoor een licht romantisch tintje geeft. De ballades van Stewart zijn in wezen vrij eenvoudig, maar worden volgestouwd met een bijna psychedelisch geheel van ontdubbelde gitaarpartijen, bluessolo’s en bottleneck geklaag en die krijgen dan nog aanvulling van instrumenten als jazzpiano. Dat geeft een bonte instrumentale lappendeken, die productietechnisch echter netjes onderdrukt wordt om in dienst te staan van Dave Steward zijn warme zang. Het is echter die volle klank waardoor deze plaat zo stevig van leer lijkt te trekken.
Verder heeft de songschrijver ook goed gekeken naar zijn voorbeelden. ‘One Way Ticket to the Moon’ (met ondersteuning van The Secret Sisters) lijkt vrij sterk op de gelijknamige Boney M klassieker en het hakkende, bluesy ‘Stevie Baby’ krijgt een ritmische begeleiding van iets wat lijkt op stukgeslagen flessen en doet daarmee sterk denken aan ‘Honky Tonk Women’ van de Rolling Stones. Maar deze plaat weet gelukkig wel het beste van die voorbeelden bij elkaar te voegen en toch een eigen karakter te houden. Zoiets resulteert dan in een instant klassieker als ‘Magic in the Blues’ waarbij een ronddolende Steward op zoek gaat naar de magie van de muziek en daarbij geholpen wordt door een stevige dosis melancholie. Wanneer hij die magie uiteindelijk vindt, schakelt het nummer naar tweede versnelling tot een wilde, psychedelische jam.
Met dit album gaat Dave Stewart nooit hetzelfde bereiken als dertig jaar geleden, dan staat buiten kijf. Maar de man heeft zijn naam bij deze wel gezuiverd. Zij die met ‘The Blackbird Diaries’ in aanraking komen –allicht veel te weinig- moeten concluderen dat de men in staat is om een mooie, uitgebalanceerde countryrockplaat te maken waarin de echo’s van vele legendes weerklinken. Want wie met Fleedwood Macs Stevie Nicks de gevleugelde woorden “What’s better than high fashion / it’s high passion” mag inzingen, staat wel degelijk aan de top. Durf zeker ook even te zoeken naar de gelijknamige filmdocumentaire die op een intrigerende manier schetst hoe deze plaat tot stand is gekomen!
