Er zijn slechtere manieren om een carrière in het muziekwereldje te starten. Josephine Philip en Ina Lindgreen wisten met hun gracieuze folkpop niemand minder dan de befaamde landgenoot Anders Trentemøller te charmeren, die besloot de Deense dames hun debuut te producen en op zijn label uit te brengen. Dat geeft meteen ook een extra stempel, want termen als ‘duister’, ‘zweverig’ en ‘sfeervol’ worden dan vanzelfsprekend. ‘Alive in Us’ biedt dan ook een klein uurtje atmosferische droompop, een mysterieuze verleidingsdans die allicht al ontstond bij aanvang van deze opmerkelijke samenwerking.
Op het eerste zicht lijkt ‘Alive in Us’ nogal sombere, semi-akoestische folkpop voor te schotelen waarin de donkere, hese stem van Josephine Philip het voortouw neemt. Haar sensuele sirenezang wordt overigens ook al enige tijd ingeschakeld in Trentemøller zijn liveshows. Maar gaandeweg schijnt een voorliefde voor surfmuziek uit de jaren ’60 door, die deze plaat een pittig karakter geeft. ‘Night Will Be Dawn’ schrijdt voort op een tegendraads tamboerijnritme en kenmerkende flangergitaar. Zo profileert dit tweetal zich meermaals als een psychedelische, lome variant van een ander populair Deens duo, The Raveonettes.
Op andere momenten neemt het ijle, zweverige karakter weer de overhand. ‘Noise on the Line’ vormt een wat wezenloos, bijna spiritueel geheel van diepe gitaarriffs en wauwelende synthesizergeluiden waarin Philip de luisteraar echt moet voortslepen: niet meteen een vlotte tweede track voor een album dus. Maar het loont de dames even wat tijd te gunnen. Voorzichtig opent Trentemøller zijn elektronische trukendoos en zorgt voor een boel schemerdetails, psychedelische accentjes of gemoedelijke sferen. Een enkele keer mag er zelfs een expliciete dancebeat bij in een heerlijk opbouwend ‘Josephine’, dat driestemmig aanvangt en met een basgroove en een discobeat mooi openbloeit.
Langzaam maar zeker beginnen meer vragen te rijzen. ‘Alive in Us’ vangt met een kinderlijk eenvoudig zweefpopliedje aan, glijdt vervolgens een eind weg en gaat dan via surfritmes tot onderhuidse, moderne dance. Is dit nu folk, shoegaze of elektronica? Met het bijna uitbundige ‘Hey’ en zijn wervelende synthesizerpatronen zouden zelfs de alternatieve hitlijsten kunnen bestookt worden. Het is moeilijk echt vat te krijgen op dit album, wat natuurlijk ook meteen de grote kracht is. Zonder hun identiteit ook maar een moment te verloochenen, spelen de dames voortdurend met emoties en een gevoel van onderhuidse spanning.
‘Alive in Us’ is een erg broeierig winteralbum, te beleven als een film noir vol moderne verrassingen. Drie kwartier lang presenteert Darkness Falls een unieke Deense magie. De helpende hand van peetvader Trentemøller blijkt een belangrijke aanvullende meerwaarde om deze erg aparte groeiplaat vorm te geven. De contradictie die tussen de bandnaam en de titel van dit debuut hangt, is in elk geval mooi muzikaal weergegeven.
