Darkest Hour heeft al een flinke weg afgelegd: ooit begon de band een beetje als het buitenbeentje op Epitaph, aangezien de heren geen punk of aanverwanten speelden, maar veeleer snoeiharde metal met een duidelijke hang naar de Gothenburg-sound. Daarna begon Darkest Hour iets meer melodie te gebruiken en werden de songs ook toegankelijker. Dat alles vindt nu in 'The Human Romance' zijn voorlopige halte.
Wie een album als 'Undoing Ruin' goed kon smaken, zal dit album snel genoeg in het hart sluiten. Darkest Hour heeft immers weinig veranderd aan hun manier van songs schrijven. Dat betekent dat er nog steeds vrij heftig gitaargeweld gebruikt wordt, dat netjes gekoppeld is aan meer dan de nodige melodie, met boven dat alles een scherpe schreeuwstem. Dat klinkt misschien een tikkeltje doorsnee tegenwoordig, en dat is nu net het probleem van Darkest Hour: het klinkt allemaal nogal braaf en erg voorspelbaar.
De muziek is nochtans best te pruimen, want de heren weten zeer goed hoe ze moeten spelen, maar het grootste nadeel van het gehele is dat de ziel een beetje weg is. Het leidt geen enkele twijfel dat deze muziek het erg goed kan doen, zowel in de Verenigde Staten als hier, maar dan eerder voor de iets jongere muziekliefhebbers die kicken op melodieuze metalcore. Alweer, an sich niets mis mee, maar het genre is al een tijdje aan het doodbloeden en daar kan 'The Human Romance' weinig aan veranderen.
Darkest Hour heeft dus opnieuw een aardige plaat afgeleverd die echter niet beklijvend genoeg is om lang te blijven boeien. Best wel jammer, want het lijkt nu alsof de band sinds zijn debuut zwakker is geworden. De composities zijn dan wel uitgekiender en gesofisticeerder, maar het ontbreekt hen nu aan gevoel en vooral aan de spreekwoordelijke cojones. 'The Human Romance' is dan ook enkel aan te raden voor wie geen genoeg krijgt van melodieuze metalcore.
