Darkest Hour is een van de Amerikaanse metalbands die wel debuteerde als metalcoreband, maar daar nu in feite weinig mee te maken heeft. De band begon in 1998 en bracht in de komende tijd 'Mark of The Judas' en 'So Sedated, So Secure' uit. Beide metalcorewerkjes hadden stevige trekken van de Göteborg death metal, maar het was de opvolger, 'Hidden Hands of A Sadist Nation', die meer naar de melodieuze death metalkant ging, ook dankzij de gastrollen van onder andere de groten Tomas Lindberg en Anders Björler (ex-At The Gates). Toch haperde er nog wat in de melodieën en in het schrijfmanschap zelf en opvolger 'Undoing Ruin' was berekender, maar boette wat in qua agressie. Ook de brutale topkwaliteit van de productie van Fredrik Nordström (medeverantwoordelijke voor de Göteborgsound van bands als At The Gates, Dark Tranquillity en In Flames) werd vervangen door de nogal gefabriceerd en poppy klinkende productie van Devin Townsend (Strapping Young Lad) die gewoonweg niet past bij een melodieuze death metalband. Nu staat Darkest Hour er weer met hun nieuwste werkje, 'Deliver Us'.
'Doomsayer (The Beginning of The End') kleurt het begin van de plaat sfeervol met de treurende melodieuze gitaren over rollende basdrums, een partij die mooi afgewisseld wordt met een passage waar tweeledige furieuze gitaren hand in hand gaan met snelle uptempodrums. Een typisch lekker melodeathnummer dus. Op 'Sanctuary' neemt Darkest Hour evenzeer geen gas terug en zelfs wat eerder gesproken dan gezongen vocalen vormen geen probleem, maar het is op 'Demon(s)' waar de luisteraar verward geraakt door de veel te zacht klinkende intro en de melodieuze vocalen van John Henry: het is zeker geen slecht nummer maar het is duidelijk dat Darkest Hour dit nummer opzettelijk meliger en zachter heeft doen klinken door de poppy productie die de distortiongitaren en de kracht van de drums wat verdrinken en dat is jammer. Verder heeft 'Deliver Us' een trage maar zekere kwaal: nummer na nummer weet de band steeds minder te overtuigen, wat ook een beetje maar in mindere mate te horen was op voorganger 'Undoing Ruin'. 'Deliver Us' klinkt bijgevolg minder geïnspireerd dan zijn voorganger en zeker dan het death / thrashfest 'Hidden Hands...': zo klinken bijvoorbeeld 'A Paradox with Flies' en 'Tunguska' gewoonweg zwak voor het melodeathgenre en ook de heldere vocalen zijn helemaal niet gepast (om niet te zeggen dat Henry gewoonweg niet volwassen kan zingen) en zouden eerder komen van ongeïnspireerde en gezichtsloze emocorebands als Killswitch Engage. Het instrumentaaltje 'The Light at The Edge of The World' is zeker rustig, maar heeft geen ziel. Dit is het probleem met minstens de helft van de nummers op 'Deliver Us': de vonk die moet overspringen ontbreekt omdat allereerst de melodieën gewoonweg te typisch en meestal écht té melig klinken, bij momenten punkrockachtig (zie het afschuwelijke 'Fire in The Skies', 'Tunguska' en zelfs een deel van 'Demon(s)'). Ten tweede klinken de riffs zo voorspelbaar en dat wordt alleen maar erger als de drums op een makke manier begeleiden ('Full Imperial Collapse', 'Stand Up And Receive Your Judgement'). Hierbij komt de zwakke poppy productie nog eens bijspelen, waaraan een band die zogezegd melodeath wilt spelen niks aan heeft. De brutale rauwheid van emotie die melodeathbands zoals Dark Tranquillity en The Absence weten te vatten wordt nochtans vervolledigd door hun eveneens brutale, rauwe en volle productie en het is dit element dat compleet ontbreekt op 'Deliver Us'. Gelukkig kan de afsluiter en titeltrack er nog mee door.
Darkest Hour is niet in de richting van de metalcore aan het streven maar wel naar de kwaliteit ervan, met andere woorden van middelmatig en melig tot gewoonweg irritant inspiratieloos. Hopelijk is 'Deliver Us' een misslag en keert de band terug naar vooral de furieuze brutaliteit van 'Hidden Hands of A Sadist Nation' met de mooie berekende melodieën van 'Undoing Ruin'.
Meer over Darkest Hour
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
