Hij klinkt niet meteen opgewekt, deze projectnaam. De titel verwijst echter naar een gezelschap (verschillende mensen die zich tot elkaar verhouden) dat in een onvoorbereid ‘duister’ tast (zich in een improviserende, luchtledige ruimte bevindt). Blanka Pesja – docent conceptuele kunsten aan het conservatorium van Amsterdam - en Gal Aner, master in het Art of Sound departement van het conservatorium van Den Haag, zijn samen op zoek gegaan naar de verhouding tussen taal, instrumenten en een elektronische omgeving. In een triviale relatie lijkt elk element het andere te versterken of beklemtonen. Voor hun experimenteel project ‘Body with Drawing’ hebben ze akoestische improvisaties van het Christian Pabst Trio verrijkt met elektronische soundscapes en dichterlijke tekstflarden. Dat is een hele mond vol.
‘Body with Drawning’ is in feite een grafisch erg mooi dichtboek met veel zwarte kleuren en opvallende tekstlijnen. Het geheel is een toonbeeld van expressionistische, instrumentale poëzie. Centraal in dit album zit de cd van het project zelf. Die bestaat uit twee lange passages, beide nogal verschillend van inkleuring.
De eerste ‘Body with Drawing’ is de meest expressieve. Wijd zinderende metaaldrones met penetrante galm vormen bij opening een scherpe achtergrondkleur waarvoor langzaam gesproken frasen van Pesja met vervormde stem geprojecteerd worden. Frutselende percussie en enkele klagende, aangestreken tonen verrijken het geheel terwijl de dichteres in schel heksengelach uitbarst. Krachtige woordenreeksen als “Facing cruel creeps peeping through, seeing through crap…” zinderen na. De bijna twintig minuten durende track lijkt wel een voortdurend bewegend klankspel waarbij gitaar, pianogedartel, sfeerdrones, ritmen en samples elkaar permanent versterken of uitvagen. Het duo heeft schijnbaar een archief aan geluiden en geluidsbronnen aangelegd om dit ogenschijnlijk naar goeddunken en in real time aan te spreken. Telkens komt er weer wat anders bij of vervormt de totaalkleur, waardoor verschillende fragmenten en gedichten binnen een geheel passeren. De ene keer ligt de klemtoon op een akoestisch instrumentarium, een andere keer op futuristische spacetunes, die frasen als “I’m not an architect but I love to touch that silent mark” omarmen.
Een op- en neergaande beweging zet zich voort. Fluisterende stiltemomenten met wazige scapes monden uit in een chaotische noise met gitaar en drum (“This girl will never surrender”). Het merendeel kiest deze geluidstrip echter voor sfeer en rust, waardoor DarkEnsemble uiteindelijk een plaatsje binnen de ambientmuziek verdient. Ondanks een veelheid aan kabbelende en kibbelende geluiden op de achtergrond, heerst vaak een soort van abstract minimalisme. Net wanneer de K van kunst iets te veel verheven dreigt te worden en Christian Pabst zich woest stort op het klavier van zijn piano – elke vorm van orde negerend - of Blanka Pesja met geforceerde woordspelletjes als “telling an ancient story with no sorry, with no glory…” afkomt, neemt het duo gas terug. Zo zet de onophoudelijke trip van klank en woord zich voort, een spoor van mysterie en vraagtekens achterlatend.
De tweede track, ‘Body Withdrawing’, zet eerder sfeerpatronen voorop en verwerkt de stem daar nadien in. Het geeft een heel ander, meer rustiek gevoel. De track krijgt bijvoorbeeld een opvallend, klassiek rustmoment van cellodrones en dartele piano die samen naar een intens moment van dreiging opklimmen. Toch blijkt ook dit langere en meer langgerekte nummer boordevol haast onbeschrijfelijke beweging te zitten.
DarkElements balanceert net op dat randje tussen academische kunstzinnigheid en muzikale inventiviteit. De opzet en filosofie neigt naar het eerste, de uitwerking eerder naar het tweede. Wie zich dus van de intentie distantieert, mist de pointe, maar krijgt wel net een erg avontuurlijke, geïmproviseerde trip van drie kwartier boordevol intrigerende geluiden en beweging gepresenteerd. Daar hoeft niet altijd een verdere betekenis achter te zitten.
