Legende, stichter, genie. Dit zijn drie woorden om de melodieuze death metalband Dark Tranquillity te omschrijven. In 1989 werd dit Zweeds collectief gesticht en in 1993 bracht het zijn debuut 'Skydancer' (enige werk met In Flames-zanger Anders Fridén) uit. Dark Tranquillity wordt naast At The Gates en In Flames beschouwd als één van de bands verantwoordelijk voor de zogenaamde Göteborg death metalstijl, een melodieuze variant van de gewone Zweedse thrashy death metal. De klassieker 'The Gallery' volgde in 1995 en het ondergewaardeerde 'The Mind's I' in 1997. Doorheen zijn levensduur heeft deze groep heel wat meesterwerkjes achter de rug waaronder het recente 'Damage Done' (2002) en het laatste, briljante 'Character' (2005). In tegenstelling tot andere Göteborgse bands als Soilwork en In Flames is de band met 'Damage Done' teruggekeerd naar zijn unieke, oorspronkelijke melodeathstijl. Dat zonder de keyboards en het geëxperimenteer weg te laten die de band toevoegde aan zijn nieuwe maar compromisloze stijl op 'Projector' (1999) en 'Haven' (2000). In metalland werd er dus heel wat verwacht van de nieuwe Dark Tranquillity, genaamd 'Fiction'.
'Nothing to No One' laat meteen zien waar Dark Tranquillity gebleven was op 'Character': een up-tempo razernij van melodie wordt op de luisteraar afgevuurd met precisie en ruwe emotie. Dezelfde kwaliteit in melodie, snelheid en razernij vertonen 'Blind At Heart', 'Empty Me', 'Focus Shift' en 'Terminus (Where Death Is Most Alive)'. Dit laatste nummer heeft ongetwijfeld een van de meest pakkende intro's van dit album: een melodieuze, futuristische keyboardpassage zet in en catchy, simpele gitaren volgen. Deze hebben eigenlijk alleen maar een inleidingfunctie op het volgende, briljante stuk waar de introkeyboards hand in hand gaan met open distortiongitaren en daverende dubbele basdrums. Dat alles wordt dan uiteraard aangevuld door de vele, snelle partijen. Stuk voor stuk dragen deze nummers enerzijds de oude Dark Tranquillity-invloeden in zich mee: blastbeats, polkadrums, scheurende melodieuze gitaren en de rauwe deathmetalbrul van Mikael Stanne. Anderzijds is er dan ook plaats voor keyboards, catchy partijen en andere invloeden die Dark Tranquillity onderweg zijn carrière heeft opgepikt, wat het geheel zo prachtig en interessant maakt.
Wat de luisteraar ook zal opvallen gaandeweg, is dat de nummers zeer goed verdeeld zijn over het album. De echte snelheidsduiveltjes nemen weliswaar de helft van de plaat in, maar ze zijn verspreid: rust wordt ingebouwd door afwisseling met het trage, donkere en melodieuze black metalaandoende 'Inside The Particle Storm' en met mid-tempo tracks als 'The Lesser Faith', 'Icipher' en 'Misery's Crown'. Die vertonen al wat meer geëxperimenteer en de aanwezigheid van de keyboards is al wat hoger. Waar die in het gros van de nummers meestal een ondersteunende, atmosferische rol toebedeeld krijgen, komen ze hier meer op de voorgrond te staan door onder andere hoge melodieën te spelen. Ook valt de terugkeer op van Mikael Stannes zang op 'Misery's Crown'. In tegenstelling tot vooral het hedendaagse In Flames, heeft Stanne een zeer viriele stem met de nodige elegantie en gevoel. Bovendien komt deze slechts voor op twee nummers en dat bevordert alleen maar het luistergenot. Afsluiter 'The Mundane And The Magic' is het tweede nummer dat Stannes hemelse stem draagt en ditmaal wordt er zelfs een gothic-achtig effect in het refrein gecreëerd door de dialoog tussen Stanne en zangeres Nell Sigland van de Noorse gothic metalband Theatre of Tragedy.
Dark Tranquillity voert weer eens de zware taak uit - zeker dezer dagen - om een geniaal, gevarieerd melodieus death metalopus te maken. Het kan perfect op eigen benen staan naast de voorgaande klassiekers en verplettert bovendien de concurrentie in eigenzinnigheid en originaliteit. Er zijn zekerheden in het leven en telkens een nieuw meesterwerk van Dark Tranquillity is daar één van. Kandidaat voor album van het jaar.
Meer over Dark Tranquillity
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
