Sinds 'Séance' heeft Dark Fortress laten horen dat zij een van de meest interessante black metalbands zijn die er op dit moment rondlopen. Niet alleen weet de band telkens een bijzonder sterk uitgekiende balans te vinden tussen snelheid en slepende boosaardigheid, maar hun muzikale exploten zijn meer dan beklijvend. In tegenstelling tot voorganger 'Eidolon', een ronduit griezelig klassealbum, ligt de snelheid deze keer nog een stuk lager en is de speelduur van de songs opnieuw opgetrokken naar rond de zeven minuten. Hoewel het daardoor een behoorlijk lange rit is, blijkt 'Ylem' een lillend brokje duisternis dat zich gereed houdt om in ieders hart te sluipen.
Het titelnummer mag aftrappen en doet dat met een sinistere ondertoon die het hele album lang blijft doorzinderen. Dat gitarist en meesterbrein V. Santura op toer is geweest met Celtic Frost lijkt zijn invloed te hebben achtergelaten, want het tempo ligt veelal laag. Wat de band echter mist aan snelheid, wordt ruimschoots gewonnen aan diepte. De gitaarlijnen zijn kil en wijken geregeld af van wat minzaam de norm kan genoemd worden. De melodieën zijn soms atonaal of bizar, maar alles blijft aan het einde van de rit wel kloppen. Zo duikt er in 'Osiris' een turboversnelling op van de drums op een plaats waar niemand het zou verwachten, en toch werkt het. 'Satan Bled' is dan weer wat meer rechttoe rechtaan (en ook een stuk korter), maar dankzij de sterke gifstrot van zanger Morean wordt ook dit nummer naar een hoger niveau opgetild. 'Hirudineans' gaat prat op een bizarre melodie die bijna mantragewijs herhaald wordt en zich daardoor genadeloos in de hersenschors nestelt. 'The Valley' is bijzonder traag, met een evenzeer slepende solo en onaards diep gegrom, maar het beklijft wel. Dark Fortress heeft deze keer elementen van acts als het Zweedse Shining (de misantropie en het lage tempo) gekoppeld aan Satyricon (de afwijkende melodieën en groove) en het occulte gevoel van onbehagen van grootmeesters Celtic Frost. Het eindresultaat is dan ook een ware klasseplaat.
Het is prijzenswaardig dat Dark Fortress stug zijn eigen ding blijft doen en er opnieuw in slaagt om de totaalsound verder uit te diepen. De vraag rest waar het nu naartoe moet, maar het vermoeden rijst dat de heren de volgende keer alweer hun uiterste best gaan doen om de lat nog hoger te leggen. Indien dat een even beklijvend album als 'Ylem' oplevert, hoeft niemand daar rouwig om te zijn.
Meer over Dark Fortress
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
