Danilo Perez, de laatste tijd furore makend als pianist bij het Wayne Shorter kwartet, komt op de proppen met zijn tweede release voor Verve Records. In 2000 verscheen er reeds "Motherland", een album met een stevige knipoog naar zijn land van herkomst, Panama. Maar de liefde voor Caraïbische muziekjes is nog niet geluwd, zo bewijst deze "...Till Then".
Als pianist en muzikant is Perez druk bezig om een typische sound te ontwikkelen. Hij omarmt met de jazz de etnische en traditionele muziek uit zijn geboortestreek. Op het album zijn de meeste stukken ook interpretaties van bestaande liedjes. Liedjes van o.m. Violeta Para, Chico Buarque en Ruben Blades, worden op een cleane manier getransponeerd naar jazz. Tijdens het beluisteren valt vooral "Trocando em Miudos" op. Na een ongelukkig en disharmonieus begin krijgt het nummer plots meer body en gastmuzikant Donny McCaslin blaast de muziek op sopraansaxofoon naar een stomende climax. Perez' stijl wordt nu plots zeer herkenbaar. Stevige, massief klinkende akkoorden zijn de ruggesteun voor de saxofoonsolo. Dit doet onvermijdelijk denken aan zijn bijdrage op Wayne Shorter's "Footprints". Titeltrack "...Till Then" baadt in een wat tropisch, romantisch sfeertje. De eerste noten van het nummer zijn heerlijk en een fris ritme doet de oren spitsen, maar zangeres Lizz Wright haalt het vloeiende ritme wat onderuit. Pas tijdens de solo van Perez keert dit zalige gevoel terug. Stevie Wonder's "Overjoyed" komt ook aan bod. Een tof refrein en gevoelig, snel pianospel creëren een aangenaam en zorgeloos klassiek stukje jazz. "Improvisation on red" is een dartel en lichtvoetig stukje waar vooral de beheersing en techniek van Danilo Perez in de verf worden gezet. Een laatste noemenswaardig moment is er nog op "Paula C" waar een geduldig opbouwen uitmondt in een soort acoustische jazz rock.
Perez speelt de cd vol met twee verschillende ritmesecties. Er is enerzijds de tandem John Pattitucci en Brian Blade, waardoor drie supersterren van het Wayne Shorter kwartet elkaar terugvinden. Anderzijds geven Ben Street en Adam Cruz ten beste. Maar zoals wel vaker gebeurt, blijven de namen van topmuzikanten enkel het hoesje sieren. "...Till Then" creeërt misschien wel hoge verwachtingen, maar zelden scheert de kwaliteit van de muziek hoge toppen. Dit is voor het grootste deel te wijten aan de afwezigheid van forse dynamiek en meeslepende climaxen. Na een paar luisterbeurten wordt dit album iets te doorzichtig. De manier waarop Perez bestaande popsongs (Stevie Wonder, Joni Mitchell) of traditionele liedjes vertolkt is zoals gezegd iets te clean.
Meer over Danilo Perez
Verder bij Kwadratuur
