Ooit waren Damon (Krukowski) & Naomi (Yang) een belangrijk onderdeel van het trio dat zich Galaxie 500 noemde, een niet onsuccesvol groepje uit de Verenigde Staten. Hij was de drummer, zij de bassiste. In 1991 beslisten ze evenwel om dit ouderlijke nest vaarwel te zeggen en onder eigen vlag verder te varen. Daarbij wijzigden ze nauwelijks hun koers, ze bleven zich namelijk uiten door middel van dromerige sfeerpop, weliswaar met ruimte voor vleugjes folkmuziek.
In dat vaarwater brachten ze eerder zes albums uit, vooraleer ze in mei van dit jaar ‘False Beats And True Hearts’ te water lieten. Het openingsnummer van het album start met erg scherpe gitaren, wat onmiddellijk de nadruk legt op de aanwezigheid van de ingehuurde Japanese guitarist Michio Kurihara die meermaals zijn accenten zal leggen op het album. Als dit nummer nu vertaald wordt als aardig vaart makend, dan gaat het duo elders op het album eerder dobberen. Zo wordt waterdichte slowcore naar voor gebracht in ‘How Do I Say Goodbye’, een nummer dat tevens erg traditioneel klinkt door de vocale inbreng van Naomi Yang. Dit herhaalt ze in ‘Shadow Boxing’, tot ze halverwege de steun krijgt van Damon. Zo evolueert het nummer van onopvallend naar intrigerend. Toch bindt het lied opnieuw in richting het einde.
In de nummers waar de stemmen – en dan vooral die van Naomi – het voortouw nemen, weet het duo het beste voor de dag te komen, zo bijvoorbeeld tijdens ‘Embers’. Toch moet ook het aan boord brengen van Kurihara hier als een belangrijk zet gezien worden. Hij is het namelijk die op een voor de rest vrij vlak – edoch uiterst zorgvuldig uitgewerkt – album, via enkele details de nodige bakens weet uit te zetten. Een voorbeeld is het haast monotone ‘And You Are There’, dat net dat tikkeltje gevatter oogt door enkele goedgeplaatste gitaarpassages.
Tot slot dient een lans te worden gebroken voor ‘Helsinki’. Dit nummer, dat als afsluiter als prachtige apotheose kan worden verwoord, steekt er vooral bovenuit door de zeer verzorgde opbouw en het mooie vlijende refrein. Bovendien bewijst ook Damon andermaal over een meer dan behoorlijke klankkast te beschikken, zéker in combinatie met de zachtjes huilende gitaar van hun Japanse loonarbeider en subtiel bijgestaan door zijn Naomi.
‘False Beats And True Hearts’ een onvervalste hoogvlieger noemen zou de waarheid oneer aandoen. Verklaren dat het album een ondermaats peil zou hebben, is dat ook. Het pijnpunt is dat Damon & Naomi soms nogal egaal dreigen te klinken. Daarom was de inbreng van hun Japanse gitarist onontbeerlijk. Hij was het die eens met zijn scherpe, dan weer met zijn tranende gitaren het album kon opdirken.
