De naam Damien Jurado zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen. Bij degenen die toch een zweem van erkenning ervaren zal ostentatief gedacht worden aan de oprechte weemoed waarop Jurado een patent lijkt te hebben. Ook op ‘Saint Bartlett’, ‘s mans negende langspeler, blijft de in Seattle opgegroeide zanger-liedjesschrijver trage nummers brengen die sober klinken als vanouds. Een nieuwe invalshoek werd evenwel geopend door het binnenhalen van zielsverwant én labelgenoot Richard Swift voor de productie. Deze brave man slaagde erin hier en daar wat meer diepte te creëren in het kenschetsende geluid van Damien Jurado, zonder evenwel desolate composities uit de weg te gaan.
‘Saint Bartlett’ neemt naar Damien Jurado’s normen met ‘Cloudy Shoes’ een vliegende start. De strijkers en het handgeklap, dat voor de gelegenheid dienst doet als ritmesectie, scheppen onder leiding van Richard Swift een epische sfeer. Aansluitend bij dit lied is het even intrigerende ‘Throwing Your Voice’ te vernoemen. Beide nummers hadden zo op een plaat van bands als The Anomoanon of Bobby Bare Junior gekund. Toch sluiten ze ook aan bij het meer orkestrale wat Damien Jurado eerder liet horen op ‘Caught In Trees’ uit 2008. Een ander lied dat enige verwantschap uitstraalt met deze hymnen is ‘Wallingford’. De stevige elektrische gitaaroutro is evenwel een gegeven dat voor de volgelingen van deze bariton tot nog toe onbereisd was. Een andere nieuwigheid zijn typische Bonnie ‘Prince’ Billy-composities, en vaker nog deze die schatplichtig zijn aan iemand als David Karsten Daniels, die hij voorzichtig én met alle respect tracht te benaderen zónder zijn eigenheid te verliezen. Hiervan is ‘Kalama’ een voorbeeldig toonbeeld. De meeste andere nummers zijn dan weer schatplichtig aan het meer herkenbare weemoedige werk van Jurado zelf. De slottriptiek‘ The Falling Snow’, ‘Beacon Hill’ en ‘With Lightning In Your Hands’ laten horen waarmee hij eerder zijn pluimen verdiende: sobere, trage én eerlijke composities met daarover zijn kenmerkende baritonstem én emotionele teksten. ‘The Falling Snow’ en ‘With Lightning In Your Hands’ lijken zelfs tot het beste te behoren wat ‘de droefheid in persoon’ binnen deze categorie tot nog toe te berde bracht.
Tot slot moet nog even de aandacht gevestigd worden op hetgeen hierboven reeds werd aangestipt: Richard Swift nam de productie voor z’n rekening. Dit komt vooral naar boven in de ruwe, soms stoffige klank die ook als live-effect omschreven kan worden. Hoewel dit als een rode draad doorheen het album te volgen is, komt het ‘t mooist uit de verf in het héérlijke maar intrieste ‘Rachel & Cali’ en het eerder aangehaalde ‘Kalama’.
Damien Jurado’s Saint Bartlett is én meeslepend, én pakkend. Zo zijn op het album geen vervelende herhalingen van eerder werk te horen, iets wat pakweg over de staatsomroep niet gezegd kan worden. Sterker nog: op dit album toont hij zich in de verschillende gedaanten die hij gedurende zijn carrière doorliep én is hij ook vernieuwend. In deze optiek was het ronselen van Richard Swift een geniale zet. Alles bij elkaar opgesomd en verrekend krijgt ‘Saint Bartlett’ voortaan het predicaat ‘grote onderscheiding’.
Meer over Damien Jurado
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
