Kristof Degrauwe (aka Daguerro) heeft iets met Afrika. Als fotograaf en muzikant verbleef hij lange tijd in Congo en Nigeria om er met de lokale bevolking samen te werken rond allerlei (kunst)projecten. In 1993 bracht hij samen met enkele Nigeriaanse jazzmuzikanten het fullalbum 'Five Cowrie Creek' uit en begin dit jaar begon hij samen te werken met de Brussels-Afrikaanse hiphopgroep Mobassik. Sinds enige tijd heeft hij met 'Daguerro Imports' ook een eigen podcast, waarin hij regelmatig nieuwe of onbekende Afrikaanse muziek aan de wereld voorstelt. Tussen al die projecten door vond hij ook nog de tijd om als Daguerro een nieuw album op te nemen.
Net zoals zijn voorganger werd ook 'Black Isis' integraal opgenomen en gemixt in de Nigeriaanse hoofdstad Abuja met de hulp van lokale talenten Ayo Solanke, Mike Aremu (beiden op sax) en Nathaniel N Bassey (trompet). Bevriend keyboardspeler en drum-programmeur Franklyn Braithwaite was van de partij als muzikant en als coproducent. Naar eigen zeggen lieten Braithwaite en Daguerro zich bij het maken van 'Black Isis' sterk beïnvloeden door Bugge Wesseltofts fel bejubelde New Conception of Jazz-project. Als men Daguerro's tweede langspeler oplegt dan hoort men inderdaad een gelijkaardige mix van jazz en elektronica, maar een verder doorgedreven vergelijking houdt weinig steek. Dagguerro komt op 'Black Isis' immers nauwelijks in de buurt van de originaliteit en subtiliteit van de Noorse toetsenist. Ondanks het vaak meer dan behoorlijke spel van de solo-instrumenten klinken tracks als 'Rush Hour', 'Odyssey' en 'The Medicine Wheel' te 'gedateerd' om de luisteraar echt te overweldigen. Vooral de elektronische drums lijken steeds weer opnieuw op standaardgeluiden uit een goedkope drumcomputer, maar ook de keuze van synthesizer voor de achtergrondgeluiden laat soms te wensen over. Bovendien is het programmeerwerk van de hiphop-, bossa-, trance-, deephouse en brokenbeat-elementen vaak net iets te eenvoudig of star om zijn mannetje te staan tegenover de 'live' elementen. Net zoals op eerder werk van Daguerro zitten de drumsequenties niet zelden te luid in de mix zitten of leven ze qua klankkleur een gescheiden leven van de rest van de instrumenten. Ondanks het occasionele gebrek aan eenheid, structuur, afwisseling en richting dragen nummers als 'Jazz Mystic', 'Boka' 'Shiva's Wedding' en titeltrack 'Black Isis' heel wat sfeervolle ideeën en melodieën in zich die het niet slecht zouden doen bij de heupwiegende tooghangers van een of andere grootstedelijke lounge- of jazzbar, maar echt 'bedwelmen' doen de deuntjes jammer genoeg niet.
Echt slecht kan men deze (enkel online te verkrijgen) plaat niet noemen en toch is er in elke track wel iets wat rammelt, mankeert of ongelukkig uitgevoerd is. 'Black Isis' zou een charmante demo zijn, moest hij solo ineengeknutseld zijn op een of andere zolderkamer, maar dat is hij niet. Jazz en elektronica mixen is en blijft een leuk idee, maar als een schare Afrikaanse jazzmuzikanten daarbij klinken alsof ze geen flauw idee hebben van het verschil tussen een zwoel pompende housegroove en een hoekig springende 2-stepbeat, dan heeft de producer zijn job jammer genoeg niet gedaan zoals het hoort. Daguerro laat op zijn tweede album horen dat hij veel potentieel heeft, maar zal in de toekomst toch enkele dingen moeten herzien wil hij doorbreken tot de 'eerste klasse' in dit genre.
Meer over Daguerro
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
