Daan Stuyven, de Vlaamse "muzikale duizendpoot" doet met 'Cinema' waar menig muzikant al eens luidop van heeft gedroomd: een soundtrack maken bij een film. Stuyven maakt er meteen een kwartet van, want 'Cinema' verenigt zijn werk uit 'Meisje' (van Dorothée Vandenberghe), 'Verboden te Zuchten' (Alex Stockman), 'Un Honnête Commerçant' (Philippe Blasband) en 'Suspect' (Guy Lee Thys en Ivan Boekmans). Het is een plaat vol korte, vaak instrumentale elektro-popnummers geworden.
'Cinema' is dan ook een erg lange cd (32 nummers, 8 per film) die zowel de "score" (achtergrondmuziek) als de soundtrack (songs) uit de vier films herneemt. Het album laat zich het best als vier korte werken beluisteren, aangezien het enerzijds een nogal schizofrene en anderzijds ook makke indruk geeft. Stuyven heeft zich al te vaak beperkt tot het maken van begeleidingsmuziek die sfeer schept, maar nauwelijks herkenbaar is als het product van de artiest in kwestie. Om een eenheid te vormen met het beeld of plaats te laten voor de kracht ervan, is de muziek minimalistisch. Dit leidt soms tot mooie momenten, maar is als een onafhankelijk gegeven zelden de moeite waard. 'Souvenirs van Plastique', een Nederlandstalig nummer, lijkt zonder de context van de omkaderende film 'Meisje' een oefening die best niet te vaak herhaald wordt. 'Sons of Grey' is een vergeetbare lo-fi rocksong zoals Stuyven er verschillende heeft gemaakt met collega-duizenpoot Rudy Trouvé bij de elektro-rockband Dead Man Ray. 'Mondeling' herneemt een monoloog uit 'Verboden te Zuchten', die trouwens niet het beste argument is om de prent in kwestie te bekijken. De 8 tracks van 'Un Honnête Commerçant' zijn de meest experimentele en interessante, maar uiteindelijk blijven het eerder korte, instrumentale schetsen die er niet in slagen de luisteraar voor zich te winnen. De nummers uit het vierde en laatste luik 'Suspect' zijn lichter dan het voorgaande. Het chanson-achtige 'Quinze Ans Déjà' lijkt een hommage aan de Franse dichter-zanger Serge Gainsbourg. 'Wifebeater' komt dan weer uit de jaren '80-retrodoos waar Stuyven zijn eerste successen mee heeft gehaald en waar hij ook tijdens de voorbije jaren is op blijven voortbouwen.
Veel van de nummers op 'Cinema' zijn te definiëren als spielerei, van het soort dat bij de meeste artiesten zelden de studio of de repetitieruimte verlaat. Ze zijn vaak op slag vergeten na de beluistering en slechts enkele momenten op de plaat springen echt in het oor. Verknochte fans zullen dit een heerlijk album vinden en ook liefhebbers van de vier films zullen hier hun voordeel mee kunnen doen. Desondanks zal dit album geen potten breken aan de kassa, of nieuwe luisteraars overtuigen van Daans kunnen.
Meer over Daan
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
