Canada + punk + 80’s = D.O.A. Daar hoeft niemand moeilijk over te doen. Een frisse scheut speedrock’n’roll, anti-establishment-teksten en melodieus sterke songs (eerder zeldzaam voor punkbands uit die periode), houden deze senior-hanenkammen verrassend genoeg anno 2010 nog steeds staande. Getuige is de zomaar eventjes zeventiende langspeler ‘Talk-Action = 0’: een muzikale kopstoot waarmee Joey ‘Shithead’ Keithley en zijn kompanen na meer dan drie decennia op podium nog steeds voor bloedneuzen zouden kunnen zorgen. Veertien gebalde tracks – de ene nog iets sneller dan de andere – cirkelen netjes rond de drie minuten. Een gezond, klassiek samenspel tussen gitaar, bas en drum: het is helemaal duidelijk welke magische formule D.O.A. overeind houdt. Een en ander moet te maken hebben met zowel de prima gitaarriffs als aanstekelijke zang- en samenzangpartijen die Shithead nog steeds uit zijn pen haalt. Want bijna elke song op dit schijfje is een schot in de roos. Dit is het soort speedpunk versus rock’n’rollmuziek waarmee de Sex Pistols zichzelf tot wereldband katapulteerden op het fabuleuze ‘Nevermind the Bollocks’, maar dan een iets stevigere versie. Hoogtepunten en laagtepunten zijn allen hetzelfde. Dit is gewoon wat het moet zijn: zonder nadenken en met een humoristische kwinkslag de gaspedaal indrukken. Zijn van die flauwe patattenpunkspinsels als ‘Don’t Bank on a Bank’ of ‘Consume! Consume!’ (“Your modus operandi is waste more, want more / you’re sick inside / you’re rotten to the core”) dan te rechtvaardigen? Natuurlijk! Het is nog steeds deze ‘fuck society’-zever die pubers tot tienerrebellen maakt. Er is dan ook geen enkele reden om het ronduit verslavende, meerstemmige ‘That’s Why I Am an Atheïst’ niet mee te brullen, of je het nu meent of niet. De enige gruwel op deze plaat is dan ook een veel te laag gespeelde en gekeelde Dylan-cover ‘The Times They Are A-Changin’, als om het tegendeel aan te geven. Zelfs na al die tientallen energieke jaren is dit trio (met de zanger als enige originele bandlid) nog steeds een oerkracht in punkland. Deze plaat geeft aan hoe het was, is en altijd moet zijn. Wie beweert nu nog “punk is dead”? Één antwoord: D.O.A. (uit te spreken als: “go to hell”).
