Fans van trashmetal of hardcorepunk hadden het al zien aankomen: na een pauze van een kleine tien jaar staan de legendarische Suicidal Tendencies opnieuw op scherp. Na enkele prachtige concerttournees in Europa en de Verenigde Staten heeft het vijftal uit California zijn handtekening zelfs gezet onder de affiche van de legendarische Persistence-tour, waar ze zullen spelen naast ondermeer Biohazard en Terror. En terwijl het inmiddels meer dan een decennium wachten is op een lang aangekondigd studioalbum van de band, heeft frontman Mike Muir zich de tijd toegeëigend een soloplaat op te nemen onder zijn bijnaam Cyco Miko. Daarbij is hij zowel ideetjes gaan pikken bij de schreeuwpunk van de Tendencies als bij zijn wilde white funk nevenproject, Infectious Grooves.
Op deze plaat vinden opvallend veel vette funkgrooves hun weg. Zo bevat ondermeer smaakmaker ‘Happiness’ een stevige brok Parliament funkmetal. (Het nummer mondt echter lekker uit in een stukje speedpunk). Zelfs een regelrechte trashsong als ‘Alone’, met kenmerkende voor- en nazang en tempowisselingen, wordt voortgestuwd door een ronddolende Chili Peppers op speed-riff.
Toch houdt Mad Mike (een andere bijnaam) duidelijk ook van diversiteit. Sta gerust even stil bij het heerlijke ‘Slightly Done Gone Stupid’: een track die begint met een slapstick rock’n’roll moment en openbarst in een heerlijk woeste metaltirade. Opvolger ‘Full of It’ is een anderhalve minuut durende speedpunksong die de energie van de beginjaren van de Tendencies draagt. En het gaat nog gekker: een ballade, een bluesrocker … humor en woede gaan hand in hand. Daar helpen kerels als Fletcher Dragge (Pennywise) of Robert Trujillo (Metallica) een aardig handje aan mee.
Bij momenten klinkt het wel of Muir het roer wat kwijt is. De diversiteit tussen deze veertien tracks is zo groot, dat het hier meer om een plakboek lijkt te gaan van liedjes die in de kwarteeuw lange carrière van de frontman met zijn eeuwige bandana opzij werden gelegd. Wanneer de Suicidal Tendencies-klassieker ‘Alone’ zelfs wordt hernomen, maar dan op een flauwe trage, akoestische manier, is het recyclagegevoel helemaal sterk.
‘The Mad Mad Muir Musical Tour’ bevat een berg strakke en goede momenten. Cyco Miko bewijst dat hij nog niet uitgeblust is. Deze plaat geeft een goed beeld van het totale kunnen en de sterke identiteiten die de man zichzelf in de muziekgeschiedenis heeft aangemeten. Van de andere kant is zowat de helft van deze tracks ook totaal irrelevant en lijken ze meer op een vergeten b-kantje van Infectious Grooves of de Tendencies. Het feit dat onderaan deze cd ‘Part One’ vermeld staat, doet zelfs vrezen dat er nog een berg songs klaar staan afgestoft te worden, als een soort van tweede keuze van tweede keuzes.
