Current 93 ofte David Tibet zal wel eeuwig en altijd een zeer select publiek aanspreken waar de dresscode vooral veel zwart en sombere, onopvallende kledij bedraagt. Dit magnum opus past dan ook volledig in het omvangrijke oeuvre van deze opzichtige band die doolt in een entourage van gelijkgestemden als Throbbing Gistle, Coil of Nurse With Wound en waar termen als 'post industrial' en 'apocalyptische folk' hoogtij vieren. In feite betreft het hier een samenbundeling van drie eerder uitgebrachte, moeilijk vindbare werken in een collector box met speciale illustraties en een uitgebreid tekstboekje. Gelukkig voor de avontuurlijke muziekfan betreft het hier ook drie totaal verschillende werken van Current 93 die een mooi overzicht bieden van de capaciteiten van de band, hoewel er in het duister tranendal van deze onheilspoëet weinig ruimte voor uitbundig juichen wordt gelaten.
Het eerste schijfje, 'Where the Long Shadows Fall', is een bijna twintig minuten durende, steeds herhalende, bedwelmende trip doorheen het neo-romantisch wereldje van Tibet en rechterhand Michael Cashmore. Vooral een pertinente, geheimzinnige toefluistering van de titel en een vaste, meanderende gitaarslag blijven hierbij stevig door het hoofd zinderen en neigen tot hoge, onaardse sferen. Ondertussen spuit de frontman met spookachtige fluisterstem onheilspellende bijbelse episodes, horrortaferelen en griezelige nachtmerries in het rond. Naast dit vrij statische en sacrale gebeuren zorgt Current 93 voor een permanent spanningsveld door stemmen te ontdubbelen, oeverloos diepe geluiden toe te voegen of onmerkbaar een klokkenspel binnen te laten sluipen, de taak van Steven 'Nurse With Wound' Stapleton. Net wanneer dit nummer de luisteraar volledig in zijn ban heeft, last de groep een paar minuten stilte in vooraleer Tibet met nog enkele gitzwarte passages afsluit. Door dit plaatje herhaaldelijk af te spelen, vervagen op die manier begin en eind waardoor ontsnappen uit dit doemrijk helemaal onmogelijk wordt.
De derde cd, 'The Stars Are Marching Sadly Home', is eveneens één langdurige, akelige droom doorheen de fantoomwereld van dit combo. Grootse verschil met de eerste schijf is dat een ambientesk minimalisme hier de sfeer bepaalt. Ergens in de verte klinkt een neuriënde zang doorheen dit industrieel klanktapijt maar verder gaat het hier puur om de impressie zelf. David Tibet fluistert, dreigt en griezelt doorheen dit donkere, kille en erg holle geluidsspectrum dat slechts af en toe doorbroken wordt door de akelige klanken van een ophalende ketting. "What if even the stars are lost" is slechts één van de vele citaten die deze sfeer perfect aanvullen.
Tussenin pronkt 'All the Pretty Horses (The Inmost Light)', een tien jaar oude langspeler die onheilspellend genoeg dertien tracks bevat. Muzikaal begint dit schijfje waar 'Where the Long Shadows Fall' eindigde. Herhaalde, ijle gitaaraanslagen en hoog fonkelende belletjes vormen een sfeerkader waarin Tibet zich vocaal wederom van zijn meest intieme en intense kant laat zien vooraleer in 'All the Pretty Little Horses' plots een akoestische gitaar opduikt. Zowel klankspel als het schuren van de snaren van dit instrument zullen een voorname rol opeisen op deze plaat. Mystiek en nachtelijke taferelen blijven echter hoogtij vieren in de repetitieve, de verbeelding prikkelende songs. 'The Inmost Light' en 'The Inmost Light Itself' zijn oeverloos diepe en mechanische klanktapijten die in dezelfde nevels ronddolen als de andere twee schijfjes. Daarnaast prijken echter ook enkele akoestische ballades die een erg oppervlakkige en confronterende klank combineren met diep verstorende, mechanische tonen. Een sfeervolle cello van Joolie Wood in 'The Bloodbells Chime' of vervelend piepende klanken in het erg Bowie-esk 'This Carnival Is Dead and Gone' zijn hier de vertegenwoordigers van het surrealistisch avant-gardisme. Wanneer tenslotte ene Nick Cave de teksten van Blaise Pascals 'Pensées' in het afsluitende 'Patripassian' tegenover 16de eeuwse Engelse koorzangen plaatst, lijkt de Apocalyps helemaal nabij.
Met een mooie tekening van een huilend meisje vooraan en een verder gitzwarte layout trekt deze multipack alvast zeker de aandacht. 'The First Light' is een grandioos werk dat Current 93 in zijn beste daglicht zet. Ondanks een heerlijk duister en intiem sfeertje en een voortdurende muzikale broeierigheid is het echter niet aan te raden dit bijna honderd minuten durend geheel te verteren voor het slapengaan, kwestie van een rustige nacht te garanderen.
Meer over Current 93
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
