Het zou te lang duren de lijst industriële new wave bands en artiesten met wie demonisch poëet David Tibet samenwerkte in zijn inmiddels bijna kwarteeuw durende muzikale carrière op te sommen. Toch is de duisterdokter met Maleisische roots op een of andere manier altijd op de achtergrond blijven staan en blijven ronddolen in zijn eigen schimmenrijk. Een combinatie van zware, donkere soundscapes afkomstig van groezelige tapeloops en morbide, gescandeerde teksten over de Apocalyps en het lijden van Jezus zijn natuurlijk niet meteen de wapens om het grote publiek mee om de oren te slaan. Gelukkig groeit in de jaren '90 de interesse van Tibet voor folkmuziek, wat de toegankelijkheid van zijn muziek een stevige duw in de rug geeft en uiteindelijk resulteert in de samenstelling van zijn band Current 93. Ook op zijn nieuwe plaat 'Black Ships Ate the Sky' bewijst de man zich heer en meester van het door hem ontstaan muziekgenre, apocalyptische folk.
Ondanks eenvoudige ingrediënten als akoestische gitaar, cello of winderige elektronische soundscapes (naast de dreigende stem van Tibet natuurlijk), is de plaat met 76 minuten ofte 21 tracks allesbehalve lichtverteerbaar. Centraal wederkerend element is de dodenzang 'Idumea' uit de 18de eeuw die telkens door andere gastzangers vertolkt wordt. Zo kan Current 93 uitpakken met namen als Marc Almond, Bonnie 'Prince' Billy, Shirley Collins, Baby Dee of Clodagh Simmonds, die elk op hun eigen manier (met harp, banjo of a capella) invulling geven aan dit treurlied. Daarnaast is het muzikale verhaal vrij eentonig en wentelen de sobere songs van 'Black Ships Ate the Sky' zich in een middeleeuwse sfeer rond de sombere gedachtegang van David Tibet: een nachtmerrie waarin zwarte luchtschepen steeds opnieuw passeren en de verziekte maatschappij vereenzelvigd wordt met de corrupte geest van het Romeinse Rijk. Slepende, neoklassieke passages op cello worden met een zichzelf steeds herhalend, klavecimbelachtig basisthema op akoestische gitaar ingebonden. Bij 'Black Ships in the Sky' gaat het zelfs om twee prachtig om mekaar wentelende, getokkelde melodietjes waardoor een zeldzame slidegitaar spookt. Als een mannelijke Anne Clark spreekt Tibet met zijn dramatiserende spraakzang doorheen dit zwartgallige en instrumentaal eenvoudige landschap. Bij momenten verheft de man zijn stem of legt hij klemtonen met akelige kreten, maar de globale verhaallijn is veelal oppervlakkig en schijnbaar ontdaan van enige emotie.
'Black Ships Ate the Sky' vormt een grote uitdaging voor de luisteraar. Wie zich kan inleven in de demonische lyriek van treurdichter David Tibet en houdt van heerlijk pessimistische, gitzwarte visioenen, zal het opperste geluk vinden in de plaat. Negenennegentig precent van de bevolking heeft echter allicht aan de eerste vijf tracks voldoende om een paar winters door te kunnen.
Meer over Current 93
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
