Joseph Hill ofte Culture is niet meer, lang leve Culture! Een dag na zijn concert in de Antwerpse Petrol, een goed jaar geleden, vertrok de rasta richting Jah Almighty. Prima reden voor het toonaangevende Shanachie om de man zijn feilloze klassieker 'Two Sevens Clash' nog eens af te stoffen. Het befaamde plaatje is net aan zijn dertigste verjaardag toe ('Two Sevens' verwijst niet enkel naar het bijbelse heilige getal '7', maar ook naar het geboortejaar van deze release, 1977), wat de feestvreugde enkel maar verhoogt.
Een plaat van Culture herken je uit de duizend. Zijn hoge, hese stem en de afwisseling tussen parlando en samen gezongen partijen die in een mooi evenwichtig, opgewekt reggae-instrumentarium ingekapseld zitten, zijn typerend. Culture wordt dan ook terecht de voortrekker van de zogenaamde harmonieuze reggae genoemd. Zo lijkt het snellere 'Pirate Days' - dat teruggrijpt naar de dagen van slavernij en verdrukking - wel op een vraag-antwoord mantra. Daarnaast zorgt een gemengd achtergrondkoortje vaak voor een traditionele, Afrikaanse toets. Wat echter nog het meest opvalt, is de ongenaakbare kunst van Culture om aangrijpende en melodieuze hits te maken. De meezinger 'Calling Rastafari' is een absolute topper die op de betere rootsreggae-party niet kan ontbreken. Ook opvolger 'I'm not Ashamed' kan al na een halve luisterbeurt luidop mee gejoeld worden en het nummer verdient - aangevuurd door een heerlijke hammondsolo – zeker het etiket 'verslavend'. Andere heerlijke rood-geel-groene snoepjes zijn ondermeer 'Black Starliner Must Come' met zijn vrolijke fluit en swingende blazers of de slepende, bluesy traditional 'Natty Dread Taking Over'. Laat echter duidelijk zijn dat dit prachtige reggaeplaatje niet één zwak moment kent.
Wat de meeste heruitgaven vaak zo sterk maakt, zijn de toegevoegde tracks en daar doet 'Two Sevens Clash' niet voor onder. Prince Weedy maakt een mooi verlengstuk aan 'See Dem a Come' dankzij een gepassioneerde vocale aanvulling die wel een eigen, nieuwe song lijkt te maken. I Roy doet hetzelfde met 'Natty Dread ...' en laat zijn falset toasterstem heerlijk rollen, ook al is het instrumentale dessertje hier een stuk minder krachtig van inhoud. Dan is I Roys ophemeling van 'I'm not Ashamed' een stuk krachtiger met die diepe echodubs en nazinderende achtergrondzang. Twee instrumentaal ingevulde dubversies (van respectievelijk 'See Dem a Come' en 'I'm not Ashamed') vervolledigen ten slotte deze geweldige plaat. Vooral die laatste klinkt zo ontzettend gedrogeerd en tegelijkertijd herkenbaar dat ook hier van 'harmonie' sprake kan zijn.
Het spreekt voor zich dat dit soort rootsreggae na dertig jaar een beetje groezelig klinkt, maar dat is juist de kracht van dit plaatje. Sterke songs, een authentieke klank, een grote artiest in zijn genre, een groot kartonnen doosje met mooi biografisch boekje en leuke foto's,... dit is een klasbak en een terecht eerbetoon aan een hele grote rasta. Moge hij rusten in eeuwige vrede!
Meer over Culture
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
