Populaire genres de laatste tijd zijn sludge en doom. Dus wat dacht het Franse viertal van Cult of Occult? Waarom geen combinatie van die twee? Succes gegarandeerd! An sich is dat geen slechte zet, want doom kan – indien goed gebracht – de nodige emotie losweken en zodra sludge op de goede temperatuur komt, worden er mokerslagen uitgedeeld. Daarom is het best jammer dat 'Hic Est Domus Diaboli' wat tussen wal en schip valt en nooit uit de startblokken schiet.
Het lijkt alsof de groep de meer generische aanpak van beide genres heeft opgezocht en er vervolgens weinig mee doet. Van doom komt uiteraard het tergend trage tempo. De songs bouwen wel allemaal gestaag op en hebben een respectabele speelduur van tien minuten of meer, maar er gebeurt zo weinig in die tien minuten. Een iets heviger aanslag van de drummer maakt niet bepaald dat een climax wordt bereikt. Die trage opbouw geeft ook weinig ruimte aan de krakende en schurende gitaarklank die al snel gaat vervelen. Rauwheid is één ding, maar een zompige en modderige klank hebben waarin vervolgens weinig opwindende riffs vervat zitten, is gewoon jammer.
Ook vocaal gesproken gebeurt er weinig: er wordt geschreeuwd, ja. An sich weinig mis mee, maar het materiaal laat de vocalist van dienst weinig ruimte om er iets creatief mee te doen. Dat allemaal tezamen geeft 'Hic Est Domus Diaboli' het effect van een langzaam voortkabbelend beekje waarin nog geeneens een gekke forel een sprongetje waagt. Het blijft allemaal erg op de vlakte. Daarbij komt nog eens dat de songtitels allemaal bestaan uit wel erg voorspelbare dan wel flauwe Latijnse spreuken. 'Requiem' of 'In Vino Veritas' hoeven echt niet meer als titel te dienen.
Cult of Occult doet een dappere poging om twee genres vlot te versmelten, maar het opwindende songmateriaal is helaas ergens anders gebleven. Daardoor begint dit album bijzonder snel te vervelen en zal het enkel weerklank vinden bij de meest rabiate aller doomfans.
