Crystal Castles is het Amerikaanse elektroduo Ethan Kath (producer) en Alice Glass (zangeres), wiens titelloze debuutalbum alom wordt geprezen als een succesvolle hybride van indie en dance. Kaths gimmick is het gebruik van een Atari 2500 geluids-chip, waarmee de man zijn dancenummers (en talloze remixes) van spelconsolegeluidjes voorziet. Glass' zang varieert van overstuurde, punky screams (zie ook Fuck Buttons) tot meer melodische partijen en geeft Crystal Castles een broodnodig gezicht dat steeds nieuwe facetten onthult. Deze matige debuutplaat toont echter vooral een band die de mosterd is gaan halen bij versneden elektronica-acts als New Order, Daft Punk en The Knife, maar die hier vooralsnog geen eigen identiteit uit heeft gepuurd.
Het gros van 'Crystal Castles' bestaat uit elementaire elektronummertjes die op zich memorabel noch interessant te noemen zijn. Voor de hand liggende songs als 'Magic Spells', 'Reckless' en 'Knights' lijken de simplistische stijloefeningen van een muzikant die pas heeft leren werken met MIDI ('Musical Instrument Digital Interface', computertechnologie waarbij muziek digitaal in plaats van analoog wordt gecreëerd). 'Untrust Us' is een eenvoudig stukje elektro dat wordt opgevrolijkt met lijzige vocoderzang zonder al te veel poespas. De single 'Alice Practice' is een driftig stukje diginoise waarin Kath volledig loos gaat met zijn gamegeluidjes en Glass wild in een overstuurde microfoon schreeuwt. Deze aanpak is geenszins vernieuwend of zelfs maar fris te noemen: groepen als het revolutionaire Atari Teen Age Riot waren hier al mee bezig in de vroege jaren '90. Ondanks het weinig indrukwekkende resultaat herhaalt Crystal Castles ditzelfde trucje vervolgens nog een paar keer ('Xxzxcuzx Me', 'Love and Caring'). Naarmate het album vordert wordt duidelijk dat bijna elke track op 'Crystal Castles' verdacht veel wegheeft van het werk van andere bands, als betrof het een hommageplaat: 'Air War' heeft leuk bewerkte meisjesvocals die herinneren aan de heerlijke Olivia Merilahti van The Dø, maar slaagt er niet in om de aandacht vast te houden tot het einde. Het optimistische disconummer 'Courtship Dating' klinkt als een afdragertje van de Franse danceprinses Yelle. '1991' is dan weer een track die op de eerste (weinig indrukwekkende) plaat van The Knife had kunnen staan. 'Vanished', gezongen door Kath zelf, doet denken aan de verslavende, kitschy singles van de Zweedse discodeerne Sally Shapiro. Afsluiter 'Tell Me What to Swallow' is ten slotte de enige echte verrassing op dit album: niet alleen betreft het een erg mooie song, ook kiest Crystal Castles hier voor een hemels shoegaze-kleedje dat haaks staat op de rest van de plaat. Indien het duo beslist om deze dimensie van hun geluid wat meer te verkennen en ze aansluiting te laten vinden bij de pasklare beats, zou dat wel eens een pak boeiendere resultaten kunnen opleveren dan het huidige materiaal.
Misschien is het nodig een groot deel van de jeugdjaren achter een spelcomputer te hebben doorgebracht om de sound van 'Crystal Castles' als een plezier op zich te ervaren. Ze volstaat in elk geval niet om de middelmatige nummers op dit album te redden. Crystal Castles' diversiteit wordt door fans en pers als hun grootste troef ervaren, maar op dit modale debuutalbum zijn de invloeden zo duidelijk onverwerkt gebleven dat de band nog in een embryonaal stadium lijkt te verkeren.
Meer over Crystal Castles
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
