Het Canadese Cryptopsy is een übertechnische act die vaak meer aansluiting vindt bij collega-muzikanten omwille van hun soms wel erg frenetieke aanpak. Ronduit indrukwekkend wat betreft technische kunnen, valt geregeld de kritiek dat de heren er niet in slagen om pakkende songs te pennen, maar wie deze dubbele best of even aan een kritisch oor onderwerpt, kan niet anders dan toegeven dat zelfs binnen de ogenschijnlijke chaos en drukte er verdraaid sterke songs zitten.
Meteen een dubbelaar, iets dat overdaad lijkt, maar met albums als 'None So Vile', 'Whisper Supremacy' of 'Once Was Not' onder de armen is het erg moeilijk om vlot te kiezen welke tracks hier mogen verschijnen. Meteen ook het slechte nieuws melden: voor de fans is er bitter weinig nieuws te rapen. Drie nieuwe songs, dat is de magere oogst. Toegegeven, het zijn er weer drie om vingers bij af te kluiven. Nog ander nieuws: Cryptopsy's uitstapje richting metalcore is niet aanwezig: het is dus enkel en alleen ranzig flitsende death metal ten top.
Alsof dat nog niet genoeg was, hebben de heren de songs in chronologische volgorde gepresenteerd (behalve de nieuwe tracks en de cover), wat de evolutie van de band mooi laat uitkomen. Evolutie is echter een groot woord, want van dag één was Cryptopsy een band die in elk nummer zevenhonderd tempowisselingen, twaalfhonderd gitaarriffs en degoutant ingewikkeld drumwerk laat horen en daar – alsof het nog niet erg genoeg was – loeiers van songs mee maakt. Er zijn maar weinig van dit soort bands die erin slagen om alles zo moeiteloos te laten klinken en vooral herkenbare riffs en grooves te etaleren, maar deze Canadezen doen dat allemaal.
De extraatjes zijn een paar livenummers die wel aardig maar niet essentieel zijn en een paar te negeren tracks uit de oefenruimte. Dat betekent dan ook dat 'The Best of Us Bleed' vooral bedoeld is als kennismaking en geen cadeautje is voor de diehard liefhebbers, want die hebben deze songs vast allemaal al. Wie de band nog niet kent, kan zich verwachten aan een orkaan van hak op de tak nummers, beenharde breaks, gierende soli, kwijl- en brulvocalen en meestermepper Flo Mounier achter de drumkit. Nog steeds overweldigend? Jazeker.
