De geschiedenis van Crime & the City Solution is er eentje met de nodige beweging. Oorspronkelijk begonnen in de jaren ’70, slaagde het Australische project rond frontman Simon Bonney er nooit in een plaat op te nemen. Dat lukte in de jaren ’80 wel door naar Londen, en vervolgens naar Berlijn te verhuizen, met vier cultalbums als resultaat. Begin jaren ’90 doekte Bonney het project echter op, tot in 2012 echter plots in Detroit weer een helemaal nieuwe Crime & the City Solution opstond. Met oudgediende Alexander Hacke (Einstürzende Neubauten) naast ondermeer David Eugene Edwards (16 Horsepower, Wovenhand), Jim White (The Dirty Three) en Troy Gregory (ex-Spiritualized, ex-Swans) in de rangen, is bij de derde levensadem van dit gezelschap sprake van een cast om lichtelijk knikkende knietjes bij te krijgen. De achtergrond van de leden verraadt alleszins een sterke invloed van folkrock en psychedelische muziek, iets wat op vijfde plaat ‘American Twilight’ zeker het geval is.
Ondanks een cultstatus in de avantgardistische punkblues, die Simon Bonney steevast in de schaduw plaatste van Nick Cave, tracht Crime & the City Solution dus opnieuw een eigen muzikale plek op te eisen. Eigen aan de muziek van veel bovengenoemde gasten zijn uitgedokterde arrangementen, een complexe instrumentale structuur met eenvoudige percussie- of folkinstrumenten. Met zeven muzikanten op het podium kan dat veel richtingen uit gaan. De band en zeer zeker ook producer David Feeny (The White Stripes, The Dirtbombs) hebben er echter voor geopteerd een erg holle, teruggetrokken totaalklank neer te zetten waarbij al die instrumentale partijen in elkaar overvloeien tot een psychedelische cocktail vol moeilijk grijpbare ingrediënten. In het wat overstuurde, luidruchtige ‘My Love Takes Me There’ met zijn mooie mariachitrompetje lijken zang, laidback gitaarwerk en schuifelende drums een eigen ritme te volgen, wat een verslavende, borrelende cocktail oplevert die maar net aan elkaar blijft hangen.
Deze plaat baadt in een dronken roes, gevoed door Elvis micro’s met veel feedback en luid blazende bluesgitaren, en bevat toch veel onderhuidse energie. Niet dat het dak er af moet, zeker niet. De samengezongen, klagerige slow ‘Domina’ baadt in een bad van melancholie en soul, als een soort van collectieve, devote verering van de bezongen meesteres. In zo’n kader weet de violist van Bonney, Bronwyn Adams, zeker de nodige emotie op te wekken. Een tweede hoofdrol eist ze ook op in de minimalistische, narratieve opvolger ‘The Colonel (Doesn’t Call Anymore)’, een onderhuids broeierige song met stampende drums en aanzwellend gitaarwerk dat het karakter krijgt van een demonische serenade maar nooit helemaal openbarst.
De acht tracks op deze plaat bulken van passie en overgave. Spijtig genoeg neemt de volle omkadering wat af en gaat het in de tweede helft van het album meer en meer om sfeer. Met afsluiter ‘Streets of West Memphis’ beklemtoont Simon Bonney het Amerikaans (economisch) verval, iets wat vooral in opnamestad Detroit pijnlijk voelbaar is. De steeds herhaalde, klagerige mantra met woorden “here comes the rain” houdt echter ook enige muzikale armoede in. De spirit is er wat uit, instrumenten dienen slechts om zang te omkaderen en dat is zonde. Desalniettemin is ‘American Twilight’ een uiterst krachtige, unieke plaat die een doe-het-zelfuitstraling koppelt aan een uitmuntende muzikale klasse.
