Hoewel Crest of Darkness reeds bestaat sinds de tweede helft van de jaren negentig, is de band er nooit in geslaagd om echt een gevestigde naam te worden in de black metalscene. Deels komt dat omwille van het gebrek aan echt memorabele albums. Niet dat de band niet weet hoe te spelen, maar de vonk ontbrak simpelweg te vaak. Dit nieuwe album zal overigens weinig veranderen aan de situatie, aangezien het weer een behoorlijk middelmatige plaat is geworden.
Zoals verwacht zijn de titels behoorlijk voorspelbaar. Hoe vaak de term 'Antichrist' al niet gebruikt werd binnen de duistere scene is ondertussen niet meer te tellen en tekstueel gesproken is er weinig tot niets nieuws onder de zon. Tot daaraantoe, want zoals andere bands beweren zijn het niet de ingrediënten die een goed album van een minder onderscheiden, maar hoe de kok het brouwsel bereidt. En dat is hier vrij lauwtjes. Het handboek wordt nochtans goed gevolgd: vrij scherpe riffs, snel tot zeer snel voortjakkerende drumpartijen en een gortig krijsende frontman zijn immers standaard. Maar de scheermesscherpe riffs ontbreken. Crest of Darkness speelt volgens de regels en doet dat op zeer onovertuigende wijze. Catchy hooks of refreinen zijn volledig afwezig, de brutaliteit is lauw tot zeer lauw. Wat wel in het voordeel spreekt van deze jongens is de netjes afgewerkte productie, die dit album een puik geluid meegeeft. Maar al wie de moeite neemt om dat laagje fineer van de composities te schrapen, komt van een kale kermis thuis. Zelfs het nogal ambitieuze drieluik dat de band aan het einde plaatst, redt de meubelen niet.
Wanneer black metal goed gemaakt is, dan blijft een een bijzonder pakkende en angstaanjagende muziekvorm, maar wanneer het een tikje halfslachtig wordt afgewerkt zoals helaas hier het geval is, ontstaat niets meer dan verveling. Dat kan uiteraard niet de bedoeling zijn.
Meer over Crest of Darkness
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
