Toen in 1966 compromisloze jazzdrummer Ginger Baker en muzikaal manusje-van-alles Jack Bruce een trio vormden met piepjonge bluesgitarist Eric Clapton (dé Eric Clapton), was de eerste zogenaamde supergroep uit de rockgeschiedenis geboren. De drie waren in hun tijd zowat de sterkste muzikanten uit hun genre en slaagden erin om live eindeloos door elkaar heen te soleren zonder dat het ooit slecht klonk. Hoewel Cream slechts tweeënhalf jaar bestond, maakten ze vier albums, deden ze een verbluffend aantal tournees en hadden ze een reusachtige impact op zowat elke latere bluesrockgroep. Nu, 37 jaar na hun laatste 'Goodbye Concert' in de Royal Albert Hall te Londen in 1968, kwam Cream weer samen om in dezelfde zaal voor vier dagen de magie te doen herleven. En dat dit gelukt is, lijdt geen twijfel.
Drie oude heren die hun virtuositeit niet meer hoeven te bewijzen zorgen voor een eerlijke en indrukwekkende liveplaat. Gitaar, bas en drums: meer is er niet nodig voor hun volle geluid. Bijna veertig jaar na hun ontstaan klinken Cream-nummers als 'Outside Woman Blues', 'Politician', 'White Room' of 'Deserted Cities of the Heart' nauwelijks verouderd en nog steeds muzikaal alert. Baker schittert in het grappige 'Pressed Rat and Warthog', waarin hij drumt en zingt tegelijkertijd. De ondertussen 66 jaar oude jazzy rocker schrikt er evenmin van terug zijn legendarische drumsolo 'Toad' met verve te brengen. Klassebassist Bruce laat met 'We're Going Wrong' zien nog steeds goed bij stem te zijn en hij verrast vriend en vijand wanneer hij in 'Rollin' and Tumblin'' als een gek met de harmonica tekeergaat, ondanks zijn gezondheidsproblemen. Toch is het Eric Clapton die de show steelt: in Cream was hij destijds een zwakke vocalist, maar vandaag de dag heeft hij een aangename rauwe bluesstem, goed hoorbaar in 'Crossroads' of 'Badge'. En dat deze meneer gitaar kan spelen staat al sinds mensenheugenis buiten kijf. Daardoor is Cream op z'n best wanneer ze slepend trage blues brengen: 'Spoonful', 'Sleepy Time Time' en vooral 'Stormy Monday' zijn met hun doorleefde karakter en Claptons onklopbare solo's de kronen op het werk. Het feit dat de groep verwachte liedjes als 'I Feel Free' en 'Strange Brew' niet ten gehore brengt is enigszins jammer, maar ook wel symbolisch voor de verrassende attitude die deze oude stoute jongetjes altijd hebben gehad. Uiteraard is er de verplichte afsluiter 'Sunshine of Your Love' en het moet gezegd: er zit nog lang geen mot in deze onsterfelijke hit uit 1967.
De reden dat Cream destijds uit elkaar viel was de constante spanning tussen de groepsleden, die elkaar wel eens met drumstokken en basgitaren bekogelden. Daarom is het zo leuk om zien hoe deze drie gerelativeerde heren als herboren met elkaar omgaan, terwijl het klinkt alsof ze nooit een pauze genomen hebben. Cream staat waar het steeds voor heeft gestaan: pure, spontane en psychedelische Deltablues met een tijdloze kwaliteitswaarborg. De definitie van levende legende is hier op z'n plaats.
Meer over Cream
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
