De naam Craig Taborn kan in meer dan één muzikaal milieu een belletje doen rinkelen. Naast rechttoe rechtaan jazz bij James Carter, speelde hij namelijk ook het meer avant-gardegerichte werk bij o.a. Roscoe Mitchell of zetelde hij mee in het Innerzone Orchestra van technopionier Carl Craig. Van zuivere jazz is op 'Junk Magic' weinig te merken, maar de andere geciteerde bronnen zijn wel duidelijk aanwezig: niet in strakke beats of in complexe improvisaties, wel in het aanwenden van elektronica waar dit de muziek ten goede kan komen en in een veelgelaagde ritmische mix. Want een mix is dit album wel: met het ingespeelde materiaal van zijn medemusici David King, violist Mat Maneri en saxofonist Aaron Stewart is toetsenist Taborn klaarblijkelijk lekker gaan knippen en plakken. Klaarblijkelijk, want het album klinkt nooit gefragmenteerd als bestond het uit los van elkaar staand materiaal. Het resultaat is wel een heerlijk muzikaal Neverland vol felle kleuren en zoete geuren zonder dat het geheel naar lounge of behangjazz moet afglijden.
Door de verschillende instrumenten in onafhankelijke lagen te stapelen, liefst nog in totaal andere ritmes en maatsoorten, draaien sax, drum, keyboards en viool onafhankelijk rond elkaar. Wanneer dan de klank nog eens verwrongen wordt door de viool als door een radio te persen of de sax te laten rondzwemmen in een klein beetje echo, is de hallucinatie compleet. Het is dan alsof Taborn de luisteraar zachtjes optilt om hem vlak boven de grond te laten zweven. Hoe ongevaarlijk en zelfs comfortabel deze houding ook mag zijn: de toehoorder kan trappelen wat hij wil, de vaste grond is definitief weg. Dit wondermooie effect is wel meteen de kern van de cd, want eens de verschillende lagen boven en rond elkaar draaien, zijn er nog weinig echte grote manoeuvres te bespeuren, alsof de psychedelische staat van de muziek het einddoel is. Wat meer improvisatorisch vernuft en evolutie had de muziek naar een nog hoger niveau kunnen tillen, maar de geluidspracht waarin Taborn de luisteraar wentelt is op zich al fascinerend genoeg om een cd lang te boeien.
Hoe complex en ritmisch wringend de tracks soms ook mogen klinken, ze zullen er bij een groot publiek vlot ingaan. Ondanks het ritmisch weerbarstige is elke vorm van agressie pertinent afwezig, ook wanneer in 'Bodies at Rest and in Morion' de elektronica gaat flipperen en de beats als uit een gedesoriënteerde drumcomputer lijken te komen. De elektronica en de abrupte bewegingen van de door elkaar lopende akoestische instrumenten sluiten namelijk naadloos bij elkaar aan. Iets stabieler klinkt 'Prismatica', dat op een funky drumpartij gebouwd is, maar voor de rest uit hetzelfde drijfzand opgetrokken is als de andere tracks.
'Junk Magic' is een muzikale trip waarbij 'ooh' roepen en verdwaasd met de ogen knipperen ongegeneerd kunnen, een kruidentuin waaruit zomaar geplukt en geconsumeerd mag worden of een kleurrijke wolk om zachtjes mee door de lucht te zweven.
Meer over Craig Taborn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
