Hoewel het zowat alle metalen subgenres verfoeiende Britse pandemonium Cradle of Filth tot hier toe keer op keer meer dan consistente albums heeft uitgebracht, kon de steeds wijzigende line-up achter schreeuwlelijk Dani Filth – ondanks een nog altijd groeiend commercieel succes – de laatste acht jaar nooit écht meer het topniveau halen van de klassiekers die het controversiële gezelschap tussen 1996 en 2000 regelrecht naar de top van het demonische onderwereldje vuurden.
Om het op z'n Dani's te zeggen: 'Lo!' Cradles nieuweling 'Godspeed on the Devil's Thunder' (een bonuspunt alleen al voor die schitterende titel) doet dat namelijk weer wél: zowel de composities en het spel als het achterliggende concept – het leven van de Franse nobelman annex seriemoordenaar Gilles de Rais in dertien lillende lappen nog spastisch tegenwerkend kindjesvlees gegoten, kan u nagaan – vlammen weer als vanouds. Wanneer na de intro 'In Grandeur and Frankincense Devilment Stirs' (jep, we hebben hier nog steeds te doen met een postmodern-Byroneske tekstschrijver) het openingsnummer 'Shat Out of Hell' (zonder concurrentie dé songtitel en lyric pun van 2008) losbarst, lijkt het plotsklaps weer 1994 te zijn. Wacht, er is meer.
Het weidse gothicepos 'The Death of Love', de bevreemdend hoekige eerste singles 'Tragic Kingdom' en 'Honey and Sulphur' of het furieuze oude-school-zwarte-metaal van het blaffende én bijtende 'Sweetest Maleficia': alles klopt van begin tot eind. Dani's teksten zijn naar goede gewoonte weer zo scherp als de vulgaire-literaire pennenkop waaruit ze ontsproten (oké, eentje dan: sinds wanneer klonk een mantra nog zo lekker als 'Who hears the tears of nightfall? / Who stears the spears so spiteful?') en zowel gitaren en keyboards als 'Something Wicked This Way Drums' vormen een lekker complex maar eens zo denderend strak geheel. Om nog maar te zwijgen van de regelmatig opduikende – jawel – mannensopraan of de lugubere anekdotes van huisspreker Doug 'Pinhead' Bradley – 'Sometimes I beheaded them, with daggers, with poignards, with knives. Sometimes I suspended them from a pole in my room, or by a hook and chords, and strangled them. And when they were anguishing, I commited with them the evils of the flesh.' Idem, smakelijk.
Het leukst van al zit 'm echter in het feit dat de Filthers de twee langste en sterkste songs met de ruggen aan elkaar naaien naar het einde van het verhaal toe: de beide negen minuten durende mini-opera's (haal adem) 'Midnight Shadows Crawl to Darken Counsel with Life' en 'Darkness Incarnate' horen zonder twijfel bij het allerbeste dat Cradle de laatste tien jaar op plaat heeft gezet. Frankenstein doet het op z'n Disney's, maniëristisch ingebedde scheldwoorden klonken nooit zo poëtisch en de grenzen tussen zowel high- en low-brow als deels humoristisch imago en diep gewortelde passie worden nogmaals lekker pompeus verkend. 'Something thicker than despair / Rides upon the midnight air / The smell of blood, the taste of prey / We spy you hiding, Gilles de Rais'. Een geslaagder horrorsprookje voor het slaapwandelen zal zich hoogstwaarschijnlijk niet meteen weer laten voorlezen.
Meer over Cradle of Filth
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
