Dat niet alles stilstaat in een genre als death metal is ondertussen onomstotelijk bewezen. Bands als Nile, Vital Remains of Cryptopsy verleggen telkens opnieuw de grenzen en weten steevast met schitterende schijven naar buiten te komen. Het hoeft dan ook weinig betoog dat er in navolging van die bands nieuwkomers proberen die illustere voetstappen te volgen.
Een verdienstelijke poging daartoe wordt ondernomen door Council of the Fallen. De hoes geeft dat al aan: een futuristisch oog, temidden van een streep licht, staart de argeloze luisteraar aan. En argeloos is geen loos woord, want dit is nauwelijks zacht dan wel 'easy listening' te noemen. Aandachttrekker bij Council of the Fallen is drummonster Tim Yeung, die zijn sporen reeds verdiende bij Hate Eternal. Maar in tegenstelling tot bij die band drumt Yeung hier verbazingwekkend sober. Het hoeft immers niet altijd supertechnisch te zijn. Council of the Fallen gaat meestentijds rechtdoorzee, maar weet op een interessante manier een huwelijk tussen death en black metal aan te gaan. Zo blijft de muziek in hoofdzaak gezegend met het hakwerk der death metal, maar meer dan eens klinken de gitaarlijnen razend apocalyptisch, zoals verwacht bij black metal. Op die scheidingslijn bevond zich ook een legendarische act als Dissection, en referenties naar dat Dissection zijn legio. De messcherpe riffs, het drumgeluid en de raspende zang, die voldoende wordt afgewisseld met een hondsbrutale grom. Maar Council of the Fallen wil soms verrassend uit de hoek komen en gaat jammer genoeg daar net iets te vaak de mist in. De akoestische gitaarpassages zijn bijvoorbeeld leuk, maar voegen weinig toe aan nummers die beter af zouden zijn zonder franjes en rechtdoor zouden moeten beuken. Helemaal naast de kwestie zijn de twee pogingen om normale zang te hanteren (in 'Acceptance In Silence' en 'Distant Memories'). Zonder boe of ba: het klinkt gewoon ongelofelijk vals en uit de maat. Dat is vooral jammer bij 'Acceptance In Silence', waar die normale zang gehanteerd wordt tijdens de break, die muzikaal indrukwekkend is.
De eindbalans voor Council of the Fallen slaat door naar de positieve kant, simpelweg omdat het merendeel van de songs ongecompliceerd doorbeuken en lekker in het gehoor liggen. Want 'Deciphering the Soul' bevat in se sterke songs. Ze komen jammer genoeg niet altijd even goed uit de verf en de experimentjes zouden de volgende keer ook minder prominent aanwezig mogen zijn.
Meer over Council of the Fallen
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
