Wanneer twee bands uit Richmond, Virginia samen besluiten een album vol te spelen, dan is dat misschien niet zo'n opzienbarend nieuws. Wanneer beide acts opereren in eenzelfde straatje van überlogge en lompe doom metal, wordt de interesse misschien al meer gewekt. Drie nummers voor een stevige speelduur van een album en twee groepen die elk op hun eigen manier hulde betonen aan de gitaarpartijen van klassieke Black Sabbath: het kon slechter.
Cough mag met het langste nummer openen. 'Athame' is een ware moloch van een track, met op elk ogenblik dat gevoel als zou de band constant op de rem staan, maar precies doordat het geheel zo traag voort dendert, wordt een spanning opgebouwd waar Hitchcock jaloers op zou zijn. De gitaren zijn laag gestemd (zeer laag zelfs) en de drum klinkt alsof die werd opgenomen in een ontheiligde kerk. Dat slome en slepende werkt in het voordeel van Cough, want dankzij de hysterische vocalen laat de groep een erg duaal bestaan naar voren komen, eentje dat schippert tussen enige melodie en complete waanzin aan de andere zijde. Het jammere is wel dat de zang verdraaid ver weg in de mix zit. Iedere luisteraar zal de oren flink mogen spitsen om de schreeuwen te kunnen ontcijferen dan wel horen te midden de zompige gitaarnoten.
Windhand is dan weer iets melodieuzer van inslag en klinkt een stuk opener: de gitaren zitten niet per se verborgen achter een muur van vervorming, de melodieën klinken iets speelser en de zang is normaal melodieus. Het spreekt haast voor zich dat zangeres Dorthia Cottrell vergelijkingen met Ozzy Osbourne oproept, maar ze klinkt uitstekend passend bij dit soort slepende muziek. Doordat Windhand niet zompiger dan zompig moet klinken en net iets meer voor melodie gaat, zijn ze niet alleen de luchtiger van de twee (hoewel...) maar ook de meest overtuigende band. Toegegeven, het einde van het nummer 'Shepherd's Crook' sleept zich iets te nadrukkelijk naar het einde en er wordt iets te vaak een noot herhaald, maar dat zijn details.
Met 'Reflection of the Negative' hebben de doomfans alvast een schijfje om naar uit te kijken: de muziek is misschien vrij traditioneel van opzet, maar de uitvoering is sterk en ondanks de duidelijke overeenkomsten, hebben beide bands genoeg te bieden om eenieder geïnteresseerd te houden. Perfect luistermateriaal voor wanneer het allemaal ietsje trager mag.
