Velen in brassbandland zullen het hiermee eens zijn: sinds de Yorkshire Building Society (later YBS) rond de laatste eeuwwisseling stond geen enkele brassband zo soeverein aan de top in het genre als de Cory Band de voorbije drie jaar. Foden’s en de eeuwige maatstaf Black Dyke konden nu en dan van een misstap of afwezigheid profiteren, maar zo’n succes kreeg nooit een onmiddellijk vervolg. Op hun jongste cd met de veelzeggende titel ‘Triumphant Brass’ legt de Cory Band nog eens alle troeven bloot die mee bepalen waarom ze deze dagen de te kloppen band zijn.
Zoals de titel al suggereert, draait de hele cd rond de concourssuccessen van Cory gedurende hun 125-jarig jubileum in 2009. Peter Graham schreef ‘On the Shoulders of Giants’ in opdracht van Cory voor de Europese Brassbandkampioenschappen vorig jaar in Oostende. Vreemd genoeg is het werk een ode aan de muzikale mix die men in de V.S. vinden kan. Het eerste deel is geïnspireerd op de legendarische kopersectie van het Chicago Symphony Orchestra. Daarna volgt een elegisch, traag deel dat Amerika’s rol als geboorteplaats van de jazz eert. Het mondt uit in een zinderende finale die enerzijds een hommage brengt aan Sousa maar tegelijk verwijst naar de voorafgaande bewegingen.
Wie er in Oostende bij was, kon daar behalve dit werk van Peter Graham ook Jan van der Roosts ‘From Ancient Times’ bewonderen. Op zich een sterke compositie, ware het niet dat het een mens stilaan opvalt dat er een soort onderlinge inwisselbaarheid ontstaat in concourswerken. Van langsom meer moet de muziek plaats maken om de technische vaardigheden van individuele muzikanten uit te testen. Het lijkt wel een fantastische dribbel – met David Childs op euphonium en Bert Van Thienen op sopraancornet op kop - maar het doelpunt blijft uit. Het is allemaal misschien wel waar dat Graham zich liet inspireren door Amerikaanse muziek en van der Roost de mosterd bij de Vlaamse polyfonisten zocht, maar het is niet meer hoorbaar wie wat deed. ‘Titan’s Progress’ van Hermann Pallhuber, geschreven voor de British Open, is bij momenten een ware opluchting: prachtige koralen, mooie soli voor o.a. cornet…
Vreemde eend in de bijt het vierdelige ‘Brass Triumphant’ van Gareth Wood. Niet geschreven voor een wedstrijd, maar voor het 125-jarig bestaan van de Cory Band. Met afstand is dit werk dan ook het meest muzikale en op het slotdeel na technisch het eenvoudigste part van de plaat.
Het grootste punt van kritiek slaat dus niet op de Cory Band of haar muzikanten maar op de muziek zelf. Die hardliefhebbers van de zware kost zullen ‘Triumphant Brass’ verkiezen boven pakweg ‘Rococo Variations’ van Foden’s of het drie jaar geleden verschenen ‘The Promised Land’. Wie gaat voor muzikaliteit, zal veel meer hebben aan de laatstgenoemde releases.
Meer over Cory Band
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
