De Nederlandse pianist Cor Fuhler zorgde in 2004 met ‘Corkestra’ voor een van de gekste en tegelijk meest intrigerende platen sinds lange tijd. Met een negenkoppig ensemble, waarin naast vertrouwde instrumenten als sax, klarinet, gitaar, bas en drums ook plaats was voor een geinig klinkend orgeltje, clavinet en twee Oost-Europese snaarinstrumenten (dulcimer en cimbalom), creëerde Fuhler namelijk een muzikaal miniatuurwereldje dat met niets te vergelijken was. Zeven jaar na dat verrassende album is er een opvolger klaar, opgenomen tijdens een Canadese tournee in 2008.
De bezetting op ‘Gas Station Sessions’ is dezelfde als die op ‘Corkestra’, alleen heeft klarinettist Xavier Charles de plaats van Ab Baars ingenomen. Stilistisch is er eveneens weinig veranderd. De korte motiefjes en thema’s (met een altijd opvallende cimbalom) drukken nog steeds hun stempel, maar ook de gedetailleerde arrangementen, het inventieve gebruik van de beschikbare instrumentkleuren en de kregelige improvisatiemomenten spelen nog steeds een belangrijke rol. De tien stukken op ‘Gas Station Sessions’ sluiten dan ook moeiteloos aan bij die van ‘Corkestra’, zozeer zelfs dat het soms lijkt alsof de composities van beide platen onderling inwisselbaar zijn. Niet alleen zijn er de voor Corkestra ondertussen typische repetitieve patronen van cimbalom, piano of orgel, gitaar en bas (te horen op o.a. ‘Olive Oil’ en ‘Cobbles’) maar met ‘Dorst’ en ‘Fata Morgana’ maken Fuhler en zijn orkest net zoals enkele jaren geleden enkele opvallende zijstapjes met lang aangehouden, hoge fluittoontexturen.
Uit die opmerkelijke parallellen tussen beide albums blijkt dat Fuhler, althans wat dit ensemble betreft, vasthoudt aan eerder succesvol gebleken formules. Het verrassingseffect is bijgevolg niet meer aanwezig maar dat wordt voldoende gecompenseerd door de kwaliteit van de composities, de bijna Ellingtoniaanse arrangementen en de meer dan uitstekende uitvoering door Anne La Berge, Tobias Delius, Xavier Charles, Nora Mulder, Andy Moor, Wilbert de Joode, Michael Vatcher en Tony Buck. Het ensemble schittert vooral in het lekker swingende ‘Appletree’ en het eerder genoemde ‘Olive Oil’, dat met zijn talrijke details en accenten een ongelofelijke muzikale rijkdom bevat. Maar ook het anderhalve minuut durende ‘Sandcastle’ is een echt pareltje dankzij fijngevoelig samenspel van blazers en ritmesectie.
Het is met andere woorden nog steeds goed vertoeven in de gekke en soms wat ondeugend klinkende muzikale wereld van Corkestra. En ook al is ‘Gas Station Sessions’ eigenlijk niet meer dan een variatie op ‘Cokestra’ uit 2004, inhoudelijk is het album nog altijd van hoogstaande kwaliteit.
