Zelfs voor een publiek dat goed thuis is in traditionele volksmuziek, blijft die uit het Verre Oosten vaak een uitdaging. De kleine nuances in de toonhoogte, de ongewone toonladders, de vreemde klankkleuren en het specifieke stemgebruik klinken voor Westerse oren vaak vals, dissonant of (te) speciaal. De muziek van het Koreaanse Coreyah heeft van deze te voorspellen struikelblokken geen last. Melodisch, charmant en onschuldig leunt die qua melodielijnen, harmonie en ritme meer aan bij de Westerse singer-songwritertraditie.
Alleen in de taal waarin gezongen wordt en in de klankkleuren schemert de muziek van hun vaderland nog door. Toch moeten bamboefluiten (sogeum, dangso en dageum) en geomungo (een siterachtig snaarinstrument) het voorplan delen met akoestische gitaar, waardoor deze groep wat gewoontjes zal klinken voor hardcore fans van traditionele muziek.
Deze ‘1st Single’ bevat vier nummers (waardoor de release beter als ep te typeren is) waarvan ‘Farewell Song’ (gebaseerd op een Koreaans volkslied) en ‘A Gril From Space’ een klassieke, vaste structuur hebben. Toch is net in dit laatste nummer ook te horen hoe mooi de ijle stem van Kweon Ah-shin mengt met de bamboefluit. Bovendien krijgt het nummer een fraai slot wanneer de melodie, die eerst op een zacht golvende ondergrond gedrapeerd werd, plots versnelt en in een oneven maatsoort verschijnt.
Verder gaat de band met nummers als ‘Walk Into the Sea’ en ‘Dondollariyo’. De muziek gaat voorbij het strofe-refreindenken er worden verschillende sferen aangedaan. ‘Walk Into the Sea’ wordt gedragen door rituele percussie en een breed zwevende fluitmelodie om later stil te vallen in een meditatieve sfeer van sprookjesachtige elegantie. In het afsluitende ‘Dondollariyo’ gaat de groep de volks-dionysische toer op. Er wordt geregeld gewisseld van bonkige hoempapa naar een gestileerde walsend of een zacht kabbelende droommelodie tot het nummer plots openbreekt als een opzwepend draaiende volksdans.
Niet echt traditioneel, maar ook geen gladde, platgeproducete Aziatische pop: de akoestische folkpop van Coreyah blijft weg uit de extremen en zal zo een ruimer publiek kunnen aanspreken, ook in het Westen. Om echt te beklijven, is de muziek echter wat te bescheiden. Ondanks de variatie heeft de band nog te weinig gezicht om een blijvende indruk te maken. Maar wat zou er van de Westerse pop- en rocktraditie overblijven als dat probleem als onoverkomelijk gezien werd bij een eerste release?
