Weinig mensen weten dat Copernicus naast een revolutionaire geleerde uit de verlichting ook een New Yorks punkpoëet was. Nochtans verkeerde de demonische woordenworstelaar in hoge ondergrondse kringen en gaf hij gestalte aan een onbegrensde improvisatiespirit. ‘Victim of the Sky’ bundelt een deel van de livesessies in de RCA studios uit 1985 en enkele clubopnames, waaraan nauwelijks enige nabewerking toegevoegd werd.
Als er al een constante mag zijn op dit album, waarbij Copernicus zich door een leger muzikanten laat omringen, zijn het de woorden ‘energiek’ en ‘intens’. Zelfs een met donkere strijkers, mystiek ingekleurd semiklassiek nummer als ‘White from Black’ vangt aan met krachtige woorden (“There was one a time when all humans were black”) alvorens jankende gitaar, vrouwenkreten en een satansorgel ingezet worden. Instrumenten rommelen en klagen als onheilsbodes. Klarinet, piano, bas, cimbalen en orgel klimmen samen op naar een psychedelisch orgasme.
Het kan ook helemaal anders. ‘Not Him Again!’ is met zijn Spaanse kreten en vervormde stemtirades een stuk hardnekkige postwave dankzij wild denderende drums en schakelt ondermeer over in een brutale verkrachting van de Marseillaise. De abstracte, krachtige punkspirit van de narratieve, scanderende frontman die zijn woorden vrij laat opborrelen steekt voortdurend de kop op. Meer dan vijftien begeleidende muzikanten zorgen voor een muzikale afwisseling die zwalpt tussen een erg strak, melodieus reggaepatroon (‘Desperate’) en een geïmproviseerde rommelboel met fluit, gitaar, drum en piano (‘From Bacteria’) waarbij zowel Bruce Springsteen als Jezus Christus beschimpt worden als afstammelingen van dezelfde bacterie (“The World is dominated by bacteria”).
Het bijna tien minuten durende ‘The Lament of Joe Apples’ spant echter de kroon en bevat emotioneel krachtig beklemtoonde vuilbekkerij waarbij slechts enkele muzikale flarden van kazoo en tokkelende viool te pas komen. Copernicus steekt hier een ontzettend realistische litanie af van de pater familias die zijn ellendige leven beklaagt en zijn alcoholverslaving verdedigt.
‘Victim of the Sky’ is een intens plaatje. Op muzikaal vlak lijkt het misschien vaak een zootje, maar de sterke lyrische kreten en ter plekke verzonnen gesproken passages zijn stevig bier. Wie graag graaft in de duivelse uitspattingen van Nick Cave in zijn beginjaren, moet dit album zeker eens geproefd hebben.
