Hoe een wereld toch kan verschillen. Niet volgens de avantgardistische muziekfilosoof Copernicus, die zijn moraal koppelt aan eigen wetmatigheden. Maar wel volgens zijn muziek. ‘Immediate Eternity II’ is immers een herinterpretatie van zijn voorganger (die op zich ook nog eens in vier talen werd herkauwd), waarbij de improvisaties van de bandleden in betere omstandigheden iets meer vrijheid kregen. Vreemd genoeg wordt deze nieuwe, verbeterde editie na tien jaar echter opnieuw heropgenomen. Om maar te stellen dat de grillen van Copernicus nog steeds niet uitgewerkt zijn.
“Humanity is as pure as the clearest crystal lake on planet earth”, Copernicus is op dit steeds herkauwde project in vorm. Onder begeleiding van een soort van Loveboat-pianothema en jazzy bas- en gitaarstructuren opent deze plaat met trotse melodieën en emoties. Deze ode aan het mensenras is meteen niet enkel een van de sterkste, maar ook meest afgebakende songs die deze New Yorker met zijn bende Ecuadoriaanse muzikanten uit de hoed toverde. Maar ook hier zet de filosoferende frontman zijn publiek graag op een foute voet. In de tweede track deduceert de profeet het mensdom tot een betekenisloze worm in de totaliteit van de realiteit, een die mag rotten terwijl schreeuwende gitaren janken en klagen.
Van janken en klagen weet Copernicus wel wat af. Met gesproken frasen en oneliners, rijmt en herhaalt hij, schreeuwt en huilt hij, fluistert en buldert hij. Met enige interactie tussen woord en muziek, lijken beide verhalen toch vaak een eigen koers te varen, een koers die afwisselend voor de ene of de andere partij kan boeien. Zo is het korte ‘Dust’ niet meer dan wat rommelig, onsamenhangend gewauwel van zware woorden dat echter mooi gebonden wordt door een swingende funkgitaar. In ‘Feel the Nonexistence’ lijkt de band dan weer geen draai te vinden met zijn vaag ambientgefritsel en verre sfeersax.
Maar in hoogtepunt ‘The Stick’ komt alles wel degelijk netjes bij elkaar. Met heuse punkpsychedelica spuwen band en frontman samen op maatschappelijk onrecht. Keer op keer wordt de vinger op stevige wonden gelegd, waarna een tien minuten durende explosie van gitaar, rommelende bas en denderende drums volgt. “If a mother should have the legal right to kill her baby, a son should have the legal right to kill his mother”. Ongegeneerd.
Wat vooral opvalt, is dat de meer luidruchtige momenten het sterkst naar voren komen op ‘Immediate Eternity II’. De wijdse progrock in ‘Free of Me!’ die naar Pink Floyd knipoogt, de metaal klagende gitaarsolo’s die afsluiter ‘Viva the New!’ van extra overtuigingskracht voorzien: het zijn de noodzakelijk sterke momenten die dit album nodig heeft. Want los daarvan is en blijft het wennen aan het vreemde karakter van de wat pompeuze, moraliserende, gesproken wauwelmuziek van Copernicus. Om van zijn onsamenhangende boodschappen nog maar te zwijgen.
