Copenhagen komt uit Londen. Dat klinkt al even vreemd als de muziek die ze presenteert. De harde kern van deze groep bestaat uit Neil G. Hendersson en Kirsa Wilkenschildt, zijnde zang en piano, maar kent een uitbreiding tot zelfs zestien personen met strijkers, blazers en een hele symfonische omkadering. Weet dat deze tweede groepsplaat geproduced, opgenomen en mee ingespeeld is door Robin Proper-Shepperd, weemoedige zanger van de depriband Sophia en het wordt duidelijk in welk potje 'Sweet Dreams ...' roert: kille singer songwriterpop met een eenvoudige basis maar complex opbouwende composities.
Deze formule wordt elf mooie nummers lang waargemaakt. 'Sweet Dreams ...' is een droomplaat waar af en toe al eens stevig in de slaap gewoeld wordt. Vaak traag schuifelende, broze nummers met een depressieve ondertoon worden opgevrolijkt door een dartel pianospel, speelse harptokkels of een warme gloed van cello of viola. Een solerende jazztrompet, zacht, aaibaar fluitspel of en zweverige vibrafoon kijken af en toe om de hoek en vormen mee de intrinsieke kracht van deze sterk gelaagde muziek. Doordat Copenhagen zijn songs langzaam maar zeker opbouwt, mondt dit alles soms uit in krachtige, zalige symfonische climaxen met een overdonderende trompet-, trombone en strijkergloed.
De intieme, vrij neutrale stem van zanger Hendersson schildert zich nogal fel af tegen dit rijk gekleurde klankspel en komt daardoor helaas niet overtuigend over. Doordat de man zijn vocale invulling niet ingebed ligt in dat volle instrumentarium, maar er bovenop is gelegd, dreigen vele muzikale details te verdwijnen. Bovendien loopt Hendersson in nummers als 'Eleanor' op de toppen van zijn stembanden en verstoort het enigszins geforceerde bereik de subtiele schoonheid. Zelfs in de vlotte popsong 'Shark Attack', waar Pauline Cliff de frontman vocaal ondersteunt, blijft deze laatste de aandacht storend opeisen. Een instrumentaal intermezzo als 'Song for Edna' zou dan soelaas moeten brengen, maar net dán laat die mooi opbouwende songstructuur het afweten en moet het geluid zich tergend traag voortslepen over een glijdende cello en een melancholische hobo. Dat geeft wel een fijn dramatisch effect, maar zorgt tegelijkertijd ook voor dat gevoel van tekortkoming dat over heel 'Sweet Dreams ...' hangt.
Copenhagen speelt naar alle verwachting erg subtiel en mooi uitgebalanceerd. Door de beperkte capaciteit van zijn frontman zo sterk in de verf te zetten, wordt aan deze kwaliteit echter stevig afbreuk gedaan. Zo weet 'Sweet Dreams ...' de gevoelige snaar wel te raken, maar vergeet de plaat om ze ook echt te beroeren. Dat is erg spijtig voor een kunstwerkje dat, louter om productietechnische redenen, allicht een stuk beter had kunnen scoren.
Meer over Copenhagen
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
