Het lijkt of de jongens van het Amsterdamse Coparck even zonder inspiratie zaten toen ze hun derde album dan ook gewoon 'The 3rd Album' doopten. Niets is minder waar. Dit viertal brengt zoete, zeer toegankelijke pop, maar smeedt er dan een scherp randje aan. Melodische, licht eclectische indiepop die zich laat inspireren door een brede waaier aan muzikaal genot van Beck tot The Beatles en zelfs wat Bach. Stokpaardje bij Coparck is daarom echter nog niet de muziek. Deze groep steekt namelijk vooral tekstueel met kop en schouders boven de rest uit.
Coparck zoekt het dus in het zeemzoete. Reeds vanaf het eerste nummer: 'The Fifth Season' schuiven onze Noorderburen rustige gitaartokkels, spinnende basriffjes en licht jazzy pianostukjes naar boven. Het pittige melodische geheel wordt aan elkaar gesponnen door de lichtjes hese stem van zanger Odilo Girod. De muziek zweeft van trage pop, over kleine jazzexperimentjes naar zelfs feeërieke koppelstukjes die gezapige, beheerste muzikale losbarstingen inleiden. 'A Good Year For The Robots' fantaseert dan weer in een opzwepend vier-akkoordenschema over de robots en hun potentieel om de perfecte geliefden te zijn. De simpele songstructuur met toch voldoende haarspeldbochten doet denken aan de aanstekelijke, haast frustrerend simpele, maar geniale songs van Soulwax. Zanger Odilo Girod schrijft niet alleen heerlijk bevreemdende, prikkelende teksten. Hij legt ze ook op een even losgeslagen manier overheen de muziek. De regels tekst worden vaak niet netjes binnen de maten afgerond. Hierdoor ontstaat de indruk dat Coparck zich bewust is van zijn sterkte en de tekst compromisloos laat primeren overheen het geheel. Een mooi voorbeeld hiervan zijn de vocale haarspeldbochten waarin Girod zich wringt tijdens de bitterzoete, melancholische strijker-en pianotranendal: 'Funny, Dark, Iconoclastic'. Funny, dark, iconoclastic / Gain the world but loose the soul / Accurate forecasts, he wore a shirt with / Nostradamus says, hell / I told you / ... / so.
Coparck levert met hun '3rd album' een plaatje af dat niet onopgemerkt voorbij zal gaan. De muziek is van een oerdegelijke kwaliteit en ook thematisch is er meer dan voldoende variatie. Het gaat van liefdesnummers, die toch net anders ingevuld zijn als wat er doorgaans in die inmiddels kilometerslange lijst van love songs staat (zo bewijst 'A Good Year for The Robots' al) tot bloedeerlijke bezinningsmomenten en al dan niet verbloemde maatschappijkritieken. In dat laatste is het opzwepende 'God Dress America' waarschijnlijk de meest duidelijke troef. Eindelijk nog eens een album dat de moeite waard is om te luisteren met het cd-boekje op de schoot, dus.
Meer over Coparck
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
