Meer dan vier jaar na ‘Décomposé’ heeft het Frans-Deense kwintet Contrabande een nieuwe langspeler klaar. De band onder leiding van klarinettist Aurélien Besnard is met ‘Slippery Lumps’ aan zijn derde album toe en bouwt zo gestaag aan zijn repertoire, waarin het moderne jazz vermengd met een hoop kleurrijke invloeden.
In vergelijking met de twee voorgaande albums is de samenstelling van de band op ‘Slippery Lumps’ enigszins anders. Gitarist Patrice Soletti en bassist Eric Chalan zijn niet meer van de partij en werden vervangen door respectievelijk Julien Desprez en Petter Eldh. Kristoffer J. Rosing Schow neemt binnen Contrabande nog steeds de saxen voor zijn rekening en Peter Bruun de drums. Zij worden aangevoerd door Aurélien Besnard, tevens de drijvende kracht achter talloze andere projecten en oprichter van Rude Awakening, een label dat zowel jazz, improvisatie als experimentele rockmuziek uitbrengt.
Wat meteen opvalt aan deze “nieuwe” versie van Contrabande is het potige groepsgeluid, te danken aan het veelvuldig gebruik van de elektrische gitaar, al dan niet met distortion. In tracks als ‘Gulf of Aden’ en ‘Petites Trafficantes / Grandes Trafficantes’ krijgt de jazzmuziek van het kwintet daardoor een ruige injectie. Gitarist Julien Desprez zorgt voor forse rockakkoorden en -riffs die worden gecombineerd met een messcherpe klank voor de individueel getokkelde noten. In de stukken met een stevige drive of tijdens vrije passages werkt deze aanpak goed maar tijdens het subtiele werk is de combinatie met de akoestische instrumenten problematisch. Desprez kan namelijk niet verbergen dat zijn (in deze context erg synthetische aandoende) gitaarklank te kort komt tegenover het mooie en rijke geluid van sax en klarinet.
De twee blazers vormen een belangrijke schakel in de muziek van Contrabande. De zeven tracks op dit album worden enerzijds getypeerd door unisono partijen van sax en klarinet, waarin duidelijk Oost-Europese invloeden weerklinken, en tegelijkertijd worden de vrije en deels geïmproviseerde stukken binnen de composities in het gareel gehouden door rubato-tussenkomsten van het blazersduo. Het is echter een troef die op het album wat te weinig wordt uitgespeeld. De leuke samenwerking tussen Besnard en Rosing-Schow fungeert vaak slechts als een aanloopstrook voor de open ruimte, waar de vijf individuen collectief aan het improviseren slaan. Hiervoor nemen ze meestal ruim de tijd en dat is jammer, want boeiende momenten levert het zelden op. Saaie middelmatigheid des te meer.
De kortste tracks, waarin Contrabande zich onthoudt van al te veel improvisatie, zijn dan ook de beste. Met name in ‘Aurélien’s New Slow Life’ en ‘Petites Trafficantes / Grandes Trafficantes’, met een respectievelijke duur van vier en drie minuten, windt het vijftal er niet veel doekjes om. Het zijn mooie, gelaagde composities waarin de groep uitblinkt qua harmonische subtiliteit en frivool thematisch samenspel, zonder dat het zich daarbij inlaat met overbodige ballast.
Het zijn echter momenten om te koesteren want op ‘Slippery Lumps’ weet Contrabande de spanning er niet altijd in te houden. Een paar leuke composities en flitsen ten spijt weet de groep met zijn derde langspeler dan ook niet te overtuigen.
