Het is helemaal niet nieuw dat VidnaObmana aan de lopende band platen uitbrengt, of het nu onder deze Russische artiestennaam of onder de titel Fear Falls Burning is. Toch zijn die releases weldoordacht en zit er vaak een mooi verhaal achter. In het geval van het project Continuum gaat het over een unieke samenwerkingsovereenkomst tussen twee sterren die telkens ook in een mooi, esthetisch verantwoord pakje vervat zit. De inhoud behelst slechts enkele lange doomtracks die bedoeld zijn voor mensen met veel geduld en fantasie. Hoewel die twee zaken in huidige tijden misschien wat minder evident lijken, spreekt dit nieuwe project toch tot de verbeelding.
De band Continuum is gegroeid uit een inmiddels langdurige samenwerking van VidnaObmana en Porcupine Tree frontman Steve Wilson. Op het eerste zicht mag de combinatie tussen een ambientesk, industrieel muzikaal doemdenker en een vooraanstaande progrocker misschien wat vreemd lijken maar beide heren hebben natuurlijk ervaring met lange, epische gitaarpartijen die dimensies als tijd en ruimte trachten te vervormen. '2' Is een evident vervolg op het inmiddels twee jaar oude'1', een plaat die nog verhuld ging onder alter ego's VidnaObmana en Bass Communion. Op dit tweede deel lijken beide heren echter letterlijk hun ware gelaat te tonen, aangezien de credits Wilson en Dirk Serries aankondigen.
Opener 'Construct IV' (die volgt op de drie 'constructies' van vorige langspeler '1') bestaat uit een meer dan twintig minuten durende creatie van diepe, dreigende gitaaraanslagen, een onontbeerlijk tikkende hi-hat en een achtergrondfiguur van ijle halo's, verstoorde effecten en diepe ruis. Vooral die laatste klinken erg beweeglijk en organisch waardoor de luisteraar overvallen wordt met een combinatie van monotone, eindeloos dreunende gitaarstoten en onvoorspelbare, bevreemdende bijklanken.
'Construct V' komt een stuk trager op gang en blijft steken in een combinatie van teruggetrokken mechanische klanken en haast onmerkbare, diepe fluisterstemmen. Wederom kijkt de dreiging om de hoek. Langzaam maar zeker priemen echter hoge tonen als zonnestralen door een wolkendek maar het geheel blijft lange tijd erg minimalistisch en rudimentair. Gelukkig komen ruisende nevels van overstuurde gitaren het klankarsenaal overheersen waardoor ook dit nummer zich in meerdere dimensies uitstrekt, ook al klinkt het een stuk onheilspellender en minder grijpbaar dan zijn voorganger.
De afsluitende symfonie, 'Construct VI', wordt al bijna even langzaam wakker maar legt ook spoedig veel klemtoon op grommende, overstuurde gitaren. De eindklanken zijn grilliger en wilder dan tevoren. Tonen piepen en gillen en wat uiteindelijk rest is een vage, schichtige tornado vol duizelingwekkende, spuiende effecten. Langzaam maar zeker wordt die opgeslokt door één alles verslindende ruis die zelfs de luidsprekermembranen dreigt te verscheuren.
Dirk Serries blijft verbazen in zijn duister fantasiewereldje. In Steve Wilson heeft hij een goede partner gevonden. Het feit dat diens naam vooraan geplaatst wordt in het mooi geïllustreerd boekje, getuigt zelfs van een heus eerbetoon. Het feitelijke opzet van dit monsterlijk werk zal allicht velen ontgaan maar indrukwekkend is het alleszins. De boodschap is smaken en loslaten, smaken en loslaten...
Meer over Continuum
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
