Zowel stoner als doom zijn erg populair gebleken de afgelopen jaren. Gevolg is natuurlijk dat er een resem bands opduiken die beide genres uitproberen, met wisselend succes. Het Britse Conan is een opvallende eend in de bijt die beide werelden perfect combineert en meteen een van de logste en zwaarste acts van het moment wordt. Nochtans blijkt die zwaarte niet in de weg te staan van degelijke songs: een hele prestatie! 'Blood Eagle' is dan ook ronduit genieten van topzware liedjes.
Deze heren hebben alvast een groot voordeel mee: ze hebben een eigen sound en gezicht. Daardoor staat de groep meteen afgetekend tegenover mogelijke concurrentie. De drumpartijen zijn eenvoudig maar solide en het zijn vooral de gitaren die hier de aandacht naar zich toe trekken. Niet door vingervlug gepiel of bijzondere melodielijnen, maar vooral door de bijna niet te vatten zwaarte. Het geheel is gedrenkt in een dikke saus van distortion en fuzz, waardoor nietsvermoedende luisteraars mogelijk denken dat de heren enkel geronk produceren. Niets is minder waar, want de riffs die Conan bezigt hebben wel degelijk afwisseling en een duidelijke structuur. Het klinkt gewoon allemaal bijzonder vet en groezelig. De trillingen van de gitaren laten met schijnbaar gemak de vullingen uit de tanden trillen en dat is in dit geval een leuke sensatie.
Zoals te verwachten valt, ligt het tempo veeleer laag (enkel 'Foehammer' maakt daarop een uitzondering) en zijn de gitaarpartijen behoorlijk simpel. Simpel, maar nooit simplistisch, want dankzij de herhaling wordt er een etherische roes opgewekt die meteen onder de huid kruipt waardoor Conan met steeds meer interesse beluisterd wordt. De zang is overigens erg ijl en contrasteert met de beukende songs. Het vocale werk biedt wat weerwerk tegen al dat geronk en dat vormt een leuk duo. De extra laag galm die de stem meekreeg, had misschien niet gehoeven, maar het draagt wel bij tot het onwereldse karakter van het geheel.
De muziek van Conan lijkt wel geschreven om eenieders subwoofer uit te testen en zo de ramen uit de sponningen te laten trillen. Daarnaast zijn dit zes heerlijk bezwerende lappen stonerdoom van de hoogste plank, die perfect iedereen meesleuren naar een alternatief universum. Als dit geen posterband voor Roadburn is, dan is geen enkele act dat.
