Coma Divine is het geesteskindje van de zangeres van l'Ame Immortelle. Stilistisch gezien zijn er dan ook flink wat overeenkomsten tussen beide acts, wat misschien een tikkeltje vreemd is. Waarom een zijstap oprichten indien de muziek haast gelijklopend is? Hoe het ook zij, Coma Divine grossiert in erg gothic georiënteerde rock, die vlot verteert, maar die evenzeer snel vergeten wordt.
Het grootste verschil met l'Ame Immortelle is dat er zanggewijs iets grover van leer wordt getrokken, waardoor de vocalen meer dan eens de allure krijgen van heksenbezweringen. Dat kan best werken (Djerv met Agnete Kjolsrud heeft dat bijvoorbeeld bijzonder sterk ontwikkeld, met uitstekende resultaten), maar hier komt dat vaak geforceerd over en klinkt de zang soms nogal theatraal fout. Dat dik in de verf zetten komt overigens de hele tijd in de aandacht, en dat werkt vaak vermoeiend.
Het grootste probleem van 'Dead End Circle' is echter dat de muziek bijzonder onopvallend is. Het is gothic rock, niet meer en niet minder. Echt pakkende songs ontbreken, en ook al doet de band hier en daar een dappere poging om eens een interessante melodie te ontwikkelen, toch blijft een luisteraar op de spreekwoordelijke honger zitten. Het is in ieder geval niet slecht gebracht, maar soms zo gezichtsloos dat de vraag rijst wie hier echt op zat te wachten.
Meteen na de wat opgepompte opener 'Burn, Sister' (dat toch een relatief memorabel refrein bezit), zakt de plaat als een pudding in elkaar en de mogelijkheid om te recupereren is compleet afwezig. Toegegeven, indien er een rabiate fan van archetypische gothic rock aanwezig is, zal die waarschijnlijk best overweg kunnen met dit plaatje. De overige luisteraars zullen er nauwelijks van wakker liggen. Daar komt nog eens bij dat l'Ame Immortelle in wezen betere songs in elkaar bokst, dus alweer de vraag waar de toegevoegde waarde van dit album ligt.
