De Parisienne Céline Schott, beter bekend als Colleen, behoort tot de strekking artiesten die muziek bovenal als een poëzievorm wil profileren. Voor het oproepen van de meest idyllische fantasiebeelden ligt voor haar een wijde variatie aan instrumenten open. Zo begon deze dame op haar debuut in 2001, 'Everyone Alive Wants Answers', met het door elkaar klutsen van pittige elektrogeluiden en (letterlijk) rammelend speelgoed. In 2005 volgde 'The Golden Morning Breaks', waar het leek alsof een klassiek orkest enkel muziekdozen als instrumenten kreeg. Met 'Mort Aux Vaches' lag de nadruk dan weer op een traditioneel instrumentaal minimalisme waarmee Colleen poogde bij elk nummer een nieuw universum aan de luisteraar te ontplooien. Ook met haar nieuwe album, 'Les Ondes Silencieuses' zet Schott deze avant-gardistische kruistocht in het minimalisme voort. Enkel de wapens zijn veranderd in vier akoestische instrumenten, met name: de viola da gamba, klarinet, spinet en klassieke gitaar.
De titel van dit album ('Les Ondes Silencieuses' of, vrij vertaald: 'De Stille Golven') is in ieder geval niet ongelukkig gekozen. Zeggen dat dit een album van sereniteit is, zou het understatement van de eeuw zijn. De haast religieuze werkjes bulken van een spirituele, renaissancesfeer en nemen rustig de tijd om in en uit te ademen. 'This Place In Time' schenkt door zijn enkelvoudige en simpele opbouw van uitgesponnen viola de gambanoten ook genoeg ruimte om even bij het moment in de tijd stil te staan. Dit meditatieve, dat haast religieuze, of ten minste zingevende proporties aanneemt, is ook op de rest van het album aanwezig. 'Le Labyrinthe' boet niet aan de ambitie van zijn voorganger in en -gebruikmakend van het spinet- lijkt de Parijse multi-instrumentaliste de luisteraar te gidsen doorheen de akelig georganiseerde chaos van een labyrint. Van simpele, beheerste noten, die de ingang van het labyrint lijken uit te drukken, gaat ze over tot een zenuwslopende compositie die duidelijk weergeeft dat het imaginaire hoofdpersoon, zenuwachtig op zoek naar een uitgang, verder in de wirwar van gangen verstrengeld raakt. Na deze imaginaire zenuwtrip zorgen de klassieke gitaar en klarinet tijdens 'Sun Against My Eyes' weer voor rust.
De vier instrumenten waar Colleen haar muzikale droombeelden mee schept, komen afwisselend op het album aan bod. Ieder instrument (met uitzondering van het vaste samenspel tussen klassieke gitaar en klarinet) vult geheel op zichzelf een nummer. Zo is het existentialistische titelnummer 'Les Ondes Silencieuses' weer enkel opgebouwd uit serene, uitgesponnen viola de gambaklanken. Ook het idyllische 'Past The Long Black Land' houdt zich streng aan de keuze van één soort instrument, maar combineert strijkbewegingen met tokkels. De uitzondering is 'Echoes And Coral'. Hier introduceert Schott nog een vijfde 'instrument' op het album. Door enkel gebruikt te maken van kristallen glazen doet dit nummer het meeste denken aan haar eerdere werk, waar niet-instrumenten aangewend werden om muzikale droombeelden op te roepen.
Of Colleen met dit album muzikale poëzie heeft afgeleverd, hangt volledig van de smaak van de luisteraar af. Omdat dit album zichzelf strenge instrumentale regels oplegt (het niet combineren van de instrumenten) is dit een muzikaal werk dat voor de een evenveel kan boeien als het voor ander kan vervelen. Buiten kijf staat dat Schott een buitengewone muzikante is en dat ze met dit album bewezen heeft dat het klassieke en zelfs -gezien de keuze van de viola de gamba- haast vergeten instrumentarium voor haar bitter weinig geheimen herbergt. Toch blijft 'Les Ondes Silencieuses' een minimalistisch, avant-gardistische plaat die van een aparte kwaliteit getuigt en allicht slechts een specifiek, beperkt publiek kan bekoren.' Of zoiets.
Meer over Colleen
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
